کتاب اصول فقه مرحوم مظفر:
این درس اختصاص دارد به اجماع نزد امامیه . کار شناس محترم در آغاز به تبیین حجیت اجماع از دیدگاه امامیه پرداخته است. به عقیده امامیه اجماع بماهو اجماع هیچ ارزش ذاتی ندارد بلکه اجماع فقط طریق است به سوی سنت بنابر این اگر از طریق اجماع به طور قطع و یقین به رأی معصوم رسیدیم چنین اجماعی حجت است در واقع آنچه حجت است همان منکشف است. فلذا اجماع یک دلیل مستقل در کنار کتاب و سنت نیست بلکه اجماع داخل در سنت است در واقع اجماع همانند خبر متواتر است یعنی همانطوری که خبر متوارتر مستقیما دلیل بر احکام شرعیه نیست بلکه طریقی است به سوی سنت اجماع نیز دلیل مستقل بر حکم شرعی نیست سپس به تفاوت اجماع و خبر متواتر پرداخته و آن اینکه خبر متواتر آنهم در صورتی که تواترش لفظی باشد و نه معنوی، یک دلیل لفظی بر قول معصوم است ولیکن اجماع به صورت مستقیم رأی و نظر امام اثبات نمی کند بنابر این اجماع به عنوان دلیل لبی مطرح شده است در ادامه تفاوت دلیل لبی و لفظی بیان گردیده است. در نهایت به تبیین خلاصه مبنای اهل سنت و شیعه در باره جحیت اجماع پرداخته شده اینکه بر منای اهل سنت اجماع و اتفاق جمیع باید حاصل گردد ولی بر مبنای شیعه اتفاق جمیع لازم نیست بلکه معیار این است که با این اتفاق به قول معصوم برسیم مرحوم مظفر چهار راه را ملاک حجیت اجماع می داند: 1. حس.2 لطف. 3. حدس. 4. تقریر.
مهمترین مباحث این درس:
راه های کشف دیدگاه معصوم از اجماع. تعریف دلیل لبی و لفظی و تفاوت آن دو. معیار حجیت اجماع از دیدگاه شیعه.