وصایت (وصایت یا وصیت‌نامه) یک اصطلاح حقوقی است که به قراردادی اشاره دارد که در آن فردی به
نام وصیت‌کننده (موصی) اراده و خواسته‌های خود را در مورد
اموال، دارایی‌ها، و تعهدات پس از مرگش بیان می‌کند. وصایت معمولاً
به سه دسته اصلی تقسیم می‌شود:
۱. وصایت تملیکی
در این نوع وصیت‌نامه، وصیت‌کننده بخشی از اموال و دارایی‌های خود را به فرد یا
افرادی خاص منتقل می‌کند. این انتقال مالکیت پس از مرگ وصیت‌کننده
اجرایی می‌شود. برای مثال، وصیت‌نامه‌ای که در آن وصیت‌کننده یک خانه یا ملک را به یکی از فرزندان خود اختصاص می‌دهد.
۲. وصایت عهدی
در وصایت عهدی، وصیت‌کننده یک یا چند نفر را به عنوان وصی تعیین می‌کند تا
پس از مرگ او وظایف و تعهدات خاصی را انجام دهند. این وظایف می‌تواند شامل مدیریت اموال، نگهداری از کودکان، پرداخت دیون، و غیره باشد.
وصی ممکن است یک فرد حقیقی یا حقوقی باشد و معمولاً وظایف وصی در وصیت‌نامه به وضوح مشخص می‌شود.
۳. وصایت توامان (تملیکی و عهدی)
این نوع وصایت ترکیبی
از دو نوع قبلی است. در این نوع وصایت‌نامه، وصیت‌کننده هم بخشی از اموال خود را به افراد خاصی تملیک می‌کند و هم وظایف و تعهدات مشخصی را به وصی یا وصیانی محول می‌کند. به عنوان مثال، وصیت‌کننده ممکن است نیمی از اموال خود را به یک خیریه اختصاص دهد و وصی را
موظف کند تا بقیه اموال را مدیریت و به نگهداری از کودکان وصیت‌کننده بپردازد.
نقد و بررسی نظریه
اقای دکتر شریعتی:
آقای شریعتی می
گوید، بعد از هر انقلابی برای گذر از سرمایه داری انقلابیون، بدون انتخاب مردم،
قدرت را به دست می گیرند، زیرا مردم در اوائل هر انقلابی توان تشخیص ندارند، زیرا
تحت تاثیر نظام سرمایه داری هستند. ولی بعد از گذشتن زمانی که توان تشخیص مردم
بالا برود، نوبت به انتخاب مردم می رسد. در مود ائمه شیعه نیز همین اتفاق افتاد،
پیامبر اسلام، برای حدود 250 سال مسئله وصایت را مطرح کردند و از انتخاب مردم سخنی
نگفتند، ولی بعد از این تاریخ، مردم توان فکری پیدا کردند و توانستند که پیشوای
خود را انتخاب کنند.
