گزیده درس دوصد و بیست و پنج
بحث در روایات باب علامات و براهینی است که امام برحق را تعیین میکند. در درس قبلی سه حدیث این باب بررسی گردید و استاد این درس از حدیث چهارم آغاز میکند. محتوای حدیث چهارم را «صفات و ویژگیهای امام» تشکیل میدهد که آن را معاويه بن وهب از امام باقر (ع) نقل نموده است. «عَنْ مُعَاوِيَةَ بْنِ وَهْبٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ (ع) مَا عَلَامَةُ الْإِمَامِ الَّذِي بَعْدَ الْإِمَامِ فَقَالَ طَهَارَةُ الْوِلَادَةِ وَ حُسْنُ الْمَنْشَإِ وَ لَا يَلْهُو وَ لَا يَلْعَبُ: معاويه بن وهب میگويد: به امام باقر (ع) گفتم: نشانه امام بعد از امام چيست؟ فرمود: حلالزادگى و پرورش خوب و بركنار بودن از لهو و لعب است.» محتوای حدیث پنجم در مورد جایگاه سلاح پیامبر اکرم (ص) در تشخیص امام است. حدیث ششم از امام صادق (ع) است که مفاد آن راجع به نشانه امامت است. حدیث هفتم در مورد علت فضیلت امام بر دیگران سخن میگوید که آن را ابوبصير از حضرت امام موسى كاظم (ع) روایت کرده است. استاد بعداز اینکه بررسی روایات باب «الأُمُور الّتي تُوجِبُ حُجَّةَ الإمَام علیه السلام» به پایان میرساند، به سراغ بررسی روایات باب «اثبات الإمامة في الأعقاب و أنها لا تعود في أخ و لا عم و لا غيرهما من القرابات» میرود و مرحوم کلینی در آن، پنج حدیث جمعآوری نموده است. حدیث اول این باب در مورد مقدرات خداوند درباره اهلبیت (ع) است: «عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ (ع) قَالَ: لَا تَعُودُ الْإِمَامَةُ فِي أَخَوَيْنِ بَعْدَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ أَبَداً ...: امام صادق (ع) فرمود: بعد از امام حسن و امام حسين، امامت هرگز به دو برادر نميرسد و ... حدیث دوّم راجع به نحوه امامت اهلبیت بعد از امام حسین (ع) است و حدیث سوم به امامت امام جواد (ع) پرداخته و حدیث چهارم به نحوه انتقال امامت اهلبیت (ع) اشاره دارد. حدیث پنجم به برتری فرزند امام در منصب امامت پرداخته و این روایت را عیسی بن عبدالله از امام صادق (ع) نقل کرده است. استاد در پایان این درس وارد باب «مَا نَصّ الله عزوجل وَ رَسولَه عَلی الائمّة (ع) وَاحِدًا فَوَاحِدًا» میشود. در واقع این باب دربارهی نصهایی که از جانب خدا و رسول بر امامت اهلبیت (ع) صادر شده، بحث میکند. مرحوم کلینی در این باب در حدود هفت حدیث گردآوری نموده است که حدیث اوّل آن از امام صادق (ع) میباشد که آن را ابوبصیر نقل نموده است.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «الأُمُور الّتي تُوجِبُ حُجَّةَ الإمَام علیه السلام (روایات 4 ـ 7)»، باب «اثبات الإمامة في الأعقاب و أنها لا تعود في أخ و لا عم و لا غيرهما من القرابات (روایات 1 ـ 5)» و باب «مَا نَصّ الله عزوجل وَ رَسولَه عَلی الائمّة (ع) وَاحِدًا فَوَاحِدًا (روایت 1)».