کزیده درس دوصد و هفتاد و پنج
بحث در روایات باب «ما يفصل به بين دعوى المحق و المبطل في أمر الإمامة» است و در درس قبلی بخشی از حدیث شانزدهم بررسی گردید و در این درس به بخش دیکر آن پرداخته میشود. استاد درس را از این عبارت شروع میکند: «قَالَ أَبُوجَعْفَرٍ (ع) هَلْ تَعْرِفُ يَا أَخِي مِنْ نَفْسِكَ شَيْئاً مِمَّا نَسَبْتَهَا إِلَيْهِ فَتَجِيءَ عَلَيْهِ بِشَاهِدٍ مِنْ كِتَابِ اللَّهِ أَوْ حُجَّةٍ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) و ...» محتوای این روایت را این سخن تشکیل میدهد که زیدیها از جمله زید بن علی بدون اجازه امام (ع) و به هوای اجرای عدالت و دفع ظلم حرکت به قیام میکردند. در درس قبلی گفته شد که امام باقر (ع) با قیام زید بن علی مخالف بود و او را از حرکت به قیام منع کرد. ائمه (ع) آنها را نصیحت میکردند که دست به قیام نزنند؛ چون موفق نمیشوند، ولی این نصیحتها و موعظهها فائدهای نداشت که هیچ؛ بلکه آنها ناراحت هم میشدند. زيد بن علی از سخنان امام باقر (ع) ناراحت و خشمگين شد و رو به امام کرد و گفت: امام از خاندان ما، شخصی نيست كه در خانه بنشيند و پرده بيندازد و از جهاد جلوگيرى كند؛ بلکه کسی است كه جهاد کند و از حوزه خود دفاع نماید و با بیرون راندن دشمن از مردم و رعیت خودش دفاع نماید. امام باقر (ع) فرمود: اى برادر، تو آنچه را به خود نسبت میدهى، به صورت حقیقی در خود مىبينى به گونهای كه بتوانى براى آن دليلى از كتاب خدا يا برهانى از قول پيامبر گرامی اسلام (ص) بياورى و امام (ع) در ادامه به صورت مفصل سخن میگوید و حتی از به دار آویخته شدن زید در کناسه کوفه خبر میدهد.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «ما يفصل به بين دعوى المحق و المبطل في أمر الإمامة» (روایت 16).