گزیده درس سیصد و نود و هشت
بحث در روایات باب «مَا جَاءَ فِي الاِثني عَشَرَ وَ النَّص عَلَيهِم (ع)» است و تا هنوز هجده روایت این باب بررسی شده است و تنها دو روایت باقی مانده است. در این درس ابتدا به بررسی آن دو روایت پرداخته میشود، سپس استاد به سراغ بررسی روایات باب بعدی میرود. استاد درس را از حدیث نوزدهم باب «مَا جَاءَ فِي الاِثني عَشَرَ وَ النَّص عَلَيهِم (ع)» شروع میکند که محتوای آن دربارهی پاسخ خداوند به درخواست ملائکه در کربلا است. حدیث بیستم در مورد گفتگوی شیعیان درباره احادیث امام باقر و امام صادق (علیهما السلام) است و این حدیث را سماعة بن مهران به نقل قول از محمد بن مهران در مورد دوازده محدث نقل میکند. استاد بعد از اینکه بررسی روایات این باب را به پایان میرساند، به ترجمه و تبیین روایات باب «في أَنَّهُ إِذَا قِيلَ فِي الرَّجُل شَيءٌ فَلَم يَكُن فِيه وَ كَانَ فِي وَلَدَهِ أَو وَلَدِ وَلَدِهِ فَإِنَّهُ هُوَ الَّذِي قِيلَ فِيهِ» میپردازد که مرحوم کلینی در این باب، سه روایت گرد آورده است. روایت اوّل این باب راجع به بشارت خداوند به عمران درباره ولادت حضرت عیسی است و این حدیث را ابوبصیر از امام صادق (ع) نقل کرده است. روایت دوّم در مورد نهی از انکار سخن اهلبیت (ع) است و در این زمینه امام صادق (ع) میفرماید: هرگاه درباره مردى گپی میزنیم و چنانچه در او نباشد و در فرزند يا نوهاش باشد، انكار نكنيد؛ زيرا خداوند هر چه خواهد، ميكند. حدیث سوم این باب به این مسئله اشاره میکند، آیا اعمال فرزند به پدر منسوب میشود یا نه؟ در این حدیث امام صادق (ع) ميفرماید: گاهى انسان با صفت عدالت يا ستم سنجيده مىشود و به آن سنجش نسبت ميدهند، در صورتى كه خودش آن صفت را دارا نيست؛ بلكه پسرش يا پسر پسرش بعد از او داراى آن صفت ميباشد، پس او همان است (كه آن صفت در بارهاش گفته شده است). در ادامه استاد به روایات باب «أَنَّ الأَئِمَّةَ (ع) كُلَّهُم قَائِمُونَ بِأَمرِ اللهِ تَعالى هَادُونَ إِلَيهِ (ع)» میپردازد که در این باب بازهم سه روایت آمده است. در روایت اوّل به تفاوت امام باقر (ع) با امام زمان عجلالله تعالی فرجه الشریف پرداخته شده و آن را حكم بن ابى نعيم از امام باقر (ع) نقل میکند. محتوای روایت دوم راجع به متفاوت بودن سیره امام زمان (ع) و حدیث سوم در مورد محشور شدن مردم در روز قیامت با امامشان است.
کلیدواژه: کافی: کتاب حجت، باب «مَا جَاءَ فِي الاِثني عَشَرَ وَ النَّص عَلَيهِم (روایات 19 ـ 20)»، باب «في أَنَّهُ إِذَا قِيلَ فِي الرَّجُل شَيءٌ فَلَم يَكُن فِيه وَ كَانَ فِي وَلَدَهِ أَو وَلَدِ وَلَدِهِ فَإِنَّهُ هُوَ الَّذِي قِيلَ فِيهِ روایات 1 ـ 3» و باب «أَنَّ الأَئِمَّةَ (ع) كُلَّهُم قَائِمُونَ بِأَمرِ اللهِ تَعالى هَادُونَ إِلَيهِ (روایات 1 ـ 3)».