گزیده درس صد و پنجاه و هفت
در درس گذشته، استاد بخشی از روایت ششم باب «مَعرِفَة الإمام وَالرَّد اِلَیه» را بررسی کرد و در این درس ابتدا قسمت باقیمانده آن روایت را بررسی میکند، سپس به ترجمه و تبیین روایات هفتم و هشتم این باب میپردازد. بحث در این مورد بود که خداوند دستور داده است تا دین را از جایی بگیرد که خودش اجازه داده است. آنها کسانی هستند که خدای بزرگ آنها را معصوم قرار داده و هیچ انحرافی در عمل و گفتارشان از راه خدا و دین خدا وجود ندارند. استاد درس را از این عبارت شروع میکند: «إِنَّ اَللَّهَ قَدِ اِسْتَخْلَصَ اَلرُّسُلَ لِأَمْرِهِ ثُمَّ اِسْتَخْلَصَهُمْ مُصَدِّقِينَ بِذَلِكَ فِي نُذُرِهِ ...: همانا خدا فرستادگانش را براى امرش برگزيد، سپس ايشان را باور دارندگان به بيمهاى خويش انتخاب كرده ...». استاد بعد از اینکه محتوای روایت طولانی فوق را به پایان میبرد؛ به ترجمه و تبیین روایت هفتم میپردازد. در این حدیث به مقام رسول خدا و اهلبیت (ع) اشاره شده است و در خداوند ابا دارد امور را جز از طریق رسول خدا و اهلبیت اجراء کند. امام صادق (ع) میفرماید: خدا خوددارى کرده كه كارها را بدون اسباب فراهم آورد پس براى هر چيزى سبب قرار داد و براى هر سبب شرح و گشايشى مقرر داشت و براى هر شرحى نشانهاى [دانشى] گذاشت و براى هر نشانه درى گويا نهاد. عارف حقيقى كسى است كه اين دَر را شناخت و نادان حقيقى كسى است كه به اين در نادان گشت، اين در گويا رسول خدا (ص) و ما هستیم. حدیث هشتم از امام باقر (ع) است و آن را محمد بن مسلم از آن حضرت نقل میکند. ایشان در این حدیث به این نکته اشاره کرده است که هر کس از این امت صبح کند در حالی که امام ظاهر عادلی از طرف خدا نداشته باشد در گمراهی صبح کرده، و اگر بر این حالت بمیرد در حال کفر و نفاق مرده است. به عبارت دیگر، هركس با پرستش براى خداى متعال ديندارى كند و گرچه خود را در آن به سختى و تلاش وادارد؛ ولى از طرف خدا رهبرى براى او نباشد، تلاش او پذيرفته نيست.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «مَعرِفَة الإمام وَالرَّد اِلَیه» (روایات 6 ـ 8).