گزیده درس صد و نود و دو
در بارهی روایات باب «ما عند الأئمة من آيات الأنبياء (ع)» است. این باب به این نکته اشاره میکند که آیات و نشانههایی که نزد پیامبران (ع) بودند، نزد ائمه (ع) است. مرحوم کلینی در این باب، پنج روایت ذکر کرده است که اولین آن از امام باقر (ع) میباشد. حدیث اوّل از امام باقر (ع) است که در مورد ودیعه پیامبران نزد اهلبیت (ع) میباشد: «كَانَتْ عَصَا مُوسَى لآِدَمَ (ع) فَصَارَتْ إِلَى شُعَيْبٍ ثُمَّ صَارَتْ إِلَى مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ وَ إِنَّهَا لَعِنْدَنَا وَ إِنَّ عَهْدِي بِهَا آنِفاً وَ هِيَ خَضْرَاءُ كَهَيْئَتِهَا حِينَ انْتُزِعَتْ مِنْ شَجَرَتِهَا وَ إِنَّهَا لَتَنْطِقُ إِذَا اسْتُنْطِقَتْ أُعِدَّتْ لِقَائِمِنَا ع يَصْنَعُ بِهَا مَا كَانَ يَصْنَعُ مُوسَى وَ إِنَّهَا لَتَرُوعُ وَ تَلْقَفُ ما يَأْفِكُونَ وَ تَصْنَعُ مَا تُؤْمَرُ بِهِ إِنَّهَا حَيْثُ أَقْبَلَتْ- تَلْقَفُ ما يَأْفِكُون يُفْتَحُ لَهَا شُعْبَتَانِ إِحْدَاهُمَا فِي الْأَرْضِ وَ الْأُخْرَى فِي السَّقْفِ وَ بَيْنَهُمَا أَرْبَعُونَ ذِرَاعاً تَلْقَفُ مَا يَأْفِكُونَ بِلِسَانِهَا: عصاى موسى (ع) از آن آدم (ع) بود و به دست شعيب افتاد و از آن پس به موسى بن عمران رسيد و همان عصا نزد ما است. به همين تازگى من آن را بررسى كردم مانند روزى كه از درختش بركندهاند سبز است و چون از او پرسيده شود به سخن آيد؛ براى قائم ما آماده است و با آن همان كار كند كه موسى (ع) مىكرد و آن عصا هراسآور است و هر چه جادو كنند ببلعد و هر چه فرمانش دهند بكند و چون يورش برد ببلعد هر چه جادو كرده اند، دو شعبه (چون دو كام) از او باز شود كه يكى روى زمين باشد و ديگرى بر سقف و ميان آن دو چهل ذراع (بيست گز) فاصله باشد و با زبان خود آنچه جادو كنند به كام خود كشد.» امام صادق (ع) در حدیث دوم، راجع به میراث انبیاء سخن گفته است: الواح موسى و عصاى موسى نزد ما است و ما وارث همه پيامبران هستيم. در حدیث سوم، امام باقر (ع) وقایع زمان ظهور امام زمان (ع) را تشریح کرده است: وقتی قائم (ع) در مكه قيام كند و آهنگ كوفه نمايد جارچى او جار كشد: مبادا كسى با خود خوراك يا آب بردارد، و حجر حضرت موسى كه بار يك شتر است با خود حمل كند و در هر منزلى فرود آيد چشمه اى از آن بجوشد و هر گرسنه از آن بنوشد سير شود و هر تشنه از آن بنوشد سيراب گردد، همين توشه آنها است تا در نجف- كه پشت كوفه است- منزل گيرند. حدیث چهارم از امام علی (ع) است که در آن از وجود میراث انبیاء نزد امام زمان (ع) خبر داده و در حدیث پنجم به چگونگی انتقال میراث انبیاء به اهلبیت (ع) پرداخته شده است.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «ما عند الأئمة من آيات الأنبياء (ع)» (روایات 1 ـ 5).