گزیده درس دوصد و شصت و یک
بحث همچنان در باب «فی الغیبة» است و استاد درس را با بررسی حدیث ششم آغاز میکند. محتوای روایت ششم در مورد غیبت امام زمان (ع) است و آن را عبيد بن زراره از امام صادق (ع) نقل میکند. امام (ع) در این روایت کوتاه میفرماید: مردم امام خود را نيابند و چنانچه امام در موسم حج حاضر شود و مردم را ببيند و آنها او را نبينند. حدیث هفتم هم درباره غیبت امام زمان (ع) است و آن را اصبغ بن نباته از حضرت امیرالمؤمنین (ع) نقل میکند. اصبغ میگويد: خدمت امام علی (ع) رسیدم، در حالی زمین را خط میکشید، فکر میکرد. عرض كردم: یا امير مؤمنان! چرا متفكر هستید و به زمين خط ميكشید؛ مگر به آن (خلافت) رغبت كردهاى؟ فرمود: نه، به خدا هرگز روزى نبوده كه به خلافت يا به دنيا رغبت كنم؛ ولى فكر مىكردم درباره مولودى كه فرزند يازدهم من است، او همان مهدى است كه زمين را از عدل و داد پر كند، چنانكه از جور و ستم پُر شده باشد. براى او غيبت و سرگردانى است كه مردمى در آن زمان گمراه گردند و ديگران هدايت شوند، عرض كردم: يا امير المؤمنين، آن سرگردانى و غيبت تا چه اندازه است؟ فرمود: شش روز يا شش ماه يا شش سال. عرض كردم: اين امر غيبت و سرگردانى شدنى است؟! فرمود: آرى ... در حدیث هشتم به تمثیل امام باقر (ع) راجع به جایگاه اهل بیت (ع) اشاره میکند. معروف بن خربوذ میگويد؛ امام باقر (ع) فرمود: ما ائمه مانند اختران آسمان هستيم كه هرگاه اخترى غروب كند، اختر ديگرى طلوع میکند. «إِنَّمَا نَحْنُ كَنُجُومِ السَّمَاءِ كُلَّمَا غَابَ نَجْمٌ طَلَعَ نَجْمٌ حَتَّى إِذَا أَشَرْتُمْ بِأَصَابِعِكُمْ وَ مِلْتُمْ بِأَعْنَاقِكُمْ غَيَّبَ اللَّهُ عَنْكُمْ نَجْمَكُمْ فَاسْتَوَتْ بَنُو عَبْدِ الْمُطَّلِبِ فَلَمْ يُعْرَفْ أَيٌّ مِنْ أَيٍّ فَإِذَا طَلَعَ نَجْمُكُمْ فَاحْمَدُوا رَبَّكُمْ».
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «فی الغیبة» (روایات 6 ـ 8).