گزیده درس دوصد و هشتاد و هشت
بحث در روایات باب «مَنِ ادَّعَى الإِمَامَةَ وَ لَيسَ لَهَا بِأَهلٍ وَ مَن جَحَدَ الأَئِمَّةَ أَو بَعضَهُم وَ مَن أَثبَتَ الإِمَامَةَ لِمَن لَيسَ لَهَا بِأَهلٍ» است و تا هنوز هشت روایت این باب مورد بحث و بررسی قرار گرفته است. استاد درس را از ترجمه و تبیین روایت نهم شروع میکند که راجع به معنای باطنی فحشاء در قرآن کریم است. در این روایت خدا به پيروى از امامان جور دستور نداده پس خدا ادعاء ايشان را رد كرده و خبر داده كه در باره خدا دروغ گفته و عمل آنها براساس آیه شریفه 28، سوره اعراف فاحشه (كار زشت) ناميده شده است. حدیث دهم به معنای ظاهر و باطن احکام قرآن میپردازد و حدیث یازدهم به جایگاه مدعیان امامت و پیروانشان در روز قیامت اشاره میکند و این حدیث را جابر از امام باقر (ع) راجع به تفسیر آیه شریفه 160، سوره بقره نقل نموده است. حدیث دوازدهم در مورد سه گروه است که خداوند در روز قیامت با آنها سخن نمیگوید. ابن ابىيعفور میگويد: از امام صادق (ع) شنیدم که ميفرمود: خداوند در روز قیامت به سه كس نظر نكند و پاكشان نسازد و آنها عذابى دردناك دارند: (اوّل) كسى كه امامتى را كه از جانب خدا ندارد ادعا كند، (دوّم) هر كه امام از جانب خدا را انكار كند و (سوم) آنكه معتقد باشد اين دو از اسلام بهرهاى دارند.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «مَنِ ادَّعَى الإِمَامَةَ وَ لَيسَ لَهَا بِأَهلٍ وَ مَن جَحَدَ الأَئِمَّةَ أَو بَعضَهُم وَ مَن أَثبَتَ الإِمَامَةَ لِمَن لَيسَ لَهَا بِأَهلٍ» (روایات 9 ـ 12).