گزیده درس نود و شش
این درس در ادامه درس قبلی بیان شده است و مربوط به همان روایت شماره یک باب «حدوث الاسماء» مییاشد. در درس قبلی چند اسم از اسماء الهی معنا شد و در این درس باقیمانده اسماء الهی معنا میشود، سپس مابقی روایات ترجمه و تبیین میگردد. امام صادق (ع) بعد از اینکه سه اسم از اسماء خداوند را نام میبرد: اين اسماء با اسماء حسنی تا 360 اسم کامل شود فروع اين سه اسم میباشند و آن سه ارکان هستند و آن يک اسم مکنون مخزون به سبب اين اسماء سهگانه پنهان شده، این است معنای قول خداوند: «بگو خدا را بخوانيد يا رحمان را بخوانيد هر کدام را بخوانيد نامهای نيکو از اوست.» استاد در ادامه احادیث دوم و سوم را بیان میکند و حدیث دوم از امام رضا (ع) روایت شده است. ابن سنان میگويد از امام رضا (ع) پرسيدم: آيا خداى عزوجل پيش از آنكه مخلوق را آفريند به ذات خود شناخت داشت؟ فرمود: آرى عرض كردم: آن را ميديد و ميشنيد؟ فرمود نيازى به آن نداشت؛ زيرا نه از آن پرسشى داشت و نه خواهشى، او خودش بود و خودش او قدرتش نفوذ داشت پس نيازى نداشت كه ذات خود را نام ببرد؛ ولى براى خود نامهائى برگزيد تا ديگران او را به آن نامها بخوانند، زيرا اگر او به نام خود خوانده نميشد شناخته نميشد و نخستين اسمى كه براى خود برگزيد: «على عظيم» بود، زيرا او برتر از همه چيز است، معناى او «اللَّه» است و اسم او على عظيم است كه اول نامهاى اوست و برتر از همه چيز است.
کلیدواژه: کتاب توحید، باب «حدوث الأسماء» (روایات 1 ـ 3).