گزیده درس صد و یازده
در تداوم درس قبلی استاد وارد باب «عرش و کرسی» شد و بخشی از روایت نخست این باب را توضیح داد. در این روایت شخصی به نام «جاثليق» از دانشمندان مسیحی از حضرت اميرالمؤمنين (ع) سئوال میکند که آيا خداوند عرش را بر دوش خود میکشاند یا اینکه عرش او را حمل مینمايد؟ امام (ع) جواب میدهد و این پرسش و پاسخ ادامه مییابد که بخش نخست آن در درس قبلی بررسی گردید. جاثلیق همچنان به سئوالات خود ادامه میدهد و درس حاضر از این عبارت آغاز میشود: «قَالَ فَأَخْبِرْنِی عَنْ قَوْلِهِ وَ یَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ یَوْمَئِذٍ ثَمانِیَةٌ فَكَیْفَ قَالَ ذَلِكَ؟ وَ قُلْتَ إِنَّهُ یَحْمِلُ الْعَرْشَ وَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ ...: جاثلیق گفت: پس چگونه خدا میفرماید: در آن روز هشت نفر عرش پروردگار را در بالایشان حمل كنند و شما گفتید خدا عرش و آسمانها و زمین را حمل كند؟» امام (ع) به این سئوال پاسخ مفصل میدهد. حضرت امیرالمؤمنین (ع) میفرماید: خداوند عرش را از چهار نور آفریده است. نور سرخ كه از آن سرخى، رنگ سرخ به خود گرفته و نور سبز كه از آن سبزى، رنگ سبز به خود گرفته و نور زرد كه از آن زردى، رنگ زرد به خود گرفته و نور سفید كه از آن سفیدى، رنگ سفید به خود گرفته است. آن دانشى است كه خدا به حاملان عرش داده و آن نوری است از عظمت او، پس خدا به سبب عظمت و نورش دلهاى مؤمنان را بینا كرده و به همان سبب نادانان با او دشمنى كرده و به همان سبب تمام مخلوقات او كه در آسمانها و زمین هستند با اعمال مختلف و دینهاى همانند به سویش وسیله جویند آنها از طریقی كه خود او تعیین كرده رفتند به حق رسیدند و كسانی كه به فكر خود و تقلید گمراهان تكیه كردند گمراه شدند و بت و خورشید و ماه و ستاره و امثال آن را پرستیدند. بنابراین همگى محمولاند و خدا آنها را به سبب نور و عظمت و قدرتش حمل میكند و آنها بر زیان و سود و مرگ و زندگى و برخاستن از گور خود توانائى ندارند. همه چیز محمول است و خداوند آسمان و زمین و آنچه را به آنها احاطه دارد از افتادن نگهدارد.
کلیدواژه: کتاب توحید، باب «العرش و الکرسی» (روایت 1).