گزیده درس صد و شصت و هشت
در درس گذشته بخشی از روایت اوّل باب «نادرٌ جامعٌ فی فضل الإمام و صفاته» که در مورد امامت و صفات و فضایل معصومان (ع) بود، بررسی گردید و در این درس به قسمتهای دیگر آن پرداخته میشود. استاد درس را از این قسمت روایت آغاز میکند: «هَلْ يَعْرِفُونَ قَدْرَ الْإِمَامَةِ وَ مَحَلَّهَا مِنَ الْأُمَّةِ فَيَجُوزَ فِيهَا اخْتِيَارُهُمْ إِنَّ الْإِمَامَةَ أَجَلُّ قَدْراً وَ أَعْظَمُ شَأْناً وَ أَعْلَى مَكَاناً وَ أَمْنَعُ جَانِباً وَ أَبْعَدُ غَوْراً مِنْ أَنْ يَبْلُغَهَا النَّاسُ بِعُقُولِهِمْ أَوْ يَنَالُوهَا بِآرَائِهِمْ أَوْ يُقِيمُوا إِمَاماً بِاخْتِيَارِهِمْ: آيا مىدانند قدر و موقعيت امامت را در ميان امت تا اختيار و انتخاب آنان در آن روا باشد، بهراستى امامت اندازهاى فراتر و مقامى والاتر و موقعى بالاتر و آستانى منيعتر و عمقى فروتر از آن دارد كه مردم با عقل خود بدان رسند يا با رأى و نظر خود آن را درك كنند يا به انتخاب خود امامى بگمارند.» در ادامه این حدیث طولانی آمده است امامت مقامى است كه حضرت ابراهيم (ع) پس از آنكه مقام نبوت و خلت را پا بر جا كرد بدان رسيد، اين امامت سومين درجه و فضيلتى بود كه خدايش بدان مشرف كرد و نامش را بهوسيله آن بلند نمود و فرمود: «بدرستى كه من تو را براى مردم امام نمودم»، حضرت ابراهیم از شادمانى بدان عرض كرد: «و از ذريه و نژاد من هم»؟ خداوند فرمود: «عهد و فرمان من بدست ظالمان نخواهد رسيد» اين آيه امامت هر ظالمى را تا روز قيامت باطل كرد و آن را مخصوص برگزيدگان پاك ساخت.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «نادرٌ جامعٌ فی فضل الإمام و صفاته» (روایت 1).