گزیده درس صد و شصت و یک
بررسی محتوای روایات باب «فرض طاعة الأئمة» در درس قبلی به پایان رسید و استاد از این درس به سراغ بررسی روایات باب «فی أنّ الأئمة شُهَداءُ الله عَزّوجل عَلَی خَلقِه» میرود. مرحوم کلینی در این باب احادیثی را جمعآوری نموده است که دلالت میکنند بر اینکه امامان معصوم (ع) بر تمام اعمال بندگان احاطه و آگاهی دارند و آنها از گواهان خدای متعال بر اعمال بندگان در روز قیامت هستند. ایشان در مجموع پنج حدیث آورده که نخستین آن از امام صادق (ع) میباشد. حضرت در این حدیث با توجه به این آیه شریفه «فَكَيْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهِيدٍ وَ جِئْنا بِكَ عَلى هؤُلاءِ شَهِيداً» راجع به ویژگی خاص امت اسلام سخن گفته است. در احادیث دوّم و چهارم به نام و مقام ائمه (ع) در کتب الهی اشاره شده و در حدیث سوم راجع به شهادت و گواهی امام علی (ع) بر پیامبر اکرم (ص) سخن گفته شده است. حدیث پنجم از حضرت امیر المؤمنین (ع) است که محتوای آن را فضائل اهلبیت (ع) در بیان آن حضرت تشکیل میدهد. امام (ع) در این میفرماید: خداى تبارك و تعالى ما را پاكيزه نمود و نگهدارى فرمود و ما را بر خلقش گواه ساخت و در زميناش حجت نهاد و ما را همراه قرآن و قرآن را همراه ما قرار داد. نه ما از آن جدا شويم و نه او از ما جدا شود. به این معنا، كردار و گفتار ما با حقيقت معانى و مضامين قرآن منطبق است و جدایى ممكن نيست؛ زيرا ما سر مویى هم از قرآن تجاوز نميكنيم.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «فی أنّ الأئمة شُهَداءُ الله عَزّوجل عَلَی خَلقِه» (روایات 1 ـ 5).