گزیده درس دوصد و هفتاد و سه
حدیث دهم باب «ما يفصل به بين دعوى المحق و المبطل في أمر الإمامة» در مورد نشانه یا نشانههای امامت امام رضا (ع) است. این حدیث را حسين بن عمر بن يزيد از امام رضا (ع) نقل میکند: روزی خدمت امام رضا (ع) رسيدم، این در حالی بود که من در آن روزگار واقفی مذهب بودم و امامت آن حضرت را قبول نداشتم. پدرم از امام کاظم (ع) پدر امام رضا (ع) هفت مسأله پرسيده بود كه به شش مورد آن جواب داده بود و من هم آنچه را پدرم از امام کاظم (ع) پرسيده بود، از امام (ع) پرسیدم و همانند پدرش به شش مورد آن جواب داد و در مقام جواب حتى حرف «واو» و «ياء» را کم و زياد نكرد. پدرم به امام کاظم (ع) گفته بود: من در روز قيامت نزد خدا عليه شما احتجاج ميكنم، براى اينكه عقيده دارید عبداللَّه، برادر بزرگتان امام نيست. حضرت دست به گردن خودش نهاد و فرمود: آرى نزد خداوند بر اين مطلب عليه من احتجاج كنید و هر گناهى داشت به گردن من باشد. حدیث یازدهم به پافشاری ابن قیاما واسطی بر عقیده باطل خودش اشاره دارد و حدیث دوازدهم بازهم در مورد نشانه امامت امام رضا (ع) است.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «ما يفصل به بين دعوى المحق و المبطل في أمر الإمامة» (روایات 10 ـ 12).