گزیده درس سیصد و سی و شش
در درس قبلی قسمت بیشتری از روایت نود باب «فيه نُكَتٌ وَ نُتَفٌ مِن التَنزِيلِ فِي الوِلاية» بررسی شد و استاد در این درس ابتدا باقیمانده این روایت را ترجمه و تبیین میکند. «قلت: [قوله]: "فَإِنَّمَا يَسَّرْنَاهُ بِلِسَانِكَ لِتُبَشِّرَ بِهِ الْمُتَّقِينَ وَتُنْذِرَ بِهِ قَوْمًا لُدًّا"؟ قال: انما یسره الله علی لسانه حین اقام امیرالمؤمنین (ع) علما فبشر به المؤمنین وانذر به الکافرین وهم الذین ذکرهم الله فی کتابه لدا؛ ای کفارا ...» ابوبصیر میگوید: خدمت امام صادق (ع) عرض کردم که خداوند فرموده است: همانا ما حقایق این قرآن را تنها به زبان تو آسان و روان ساختیم تا به وسیلهی آن متّقیان را مژدگانی وگروه سرسخت را هشدار دهی؛ چه طور؟ امام (ع) فرمود: البتّه خداوند آن را بر زبان او آسان داشت؛ هنگامی که امیرالمؤمنین (ع) را به راهنمایی نصب فرمود. پس مؤمنان را مژده داد وکافران را از مخالفت آن برحذر داشت و اینان همانهایی هستند که خداوند آنان را در کتاب خود به عنوان لدّا (-سرسختان) یعنی کافران یاد کرده است. در ادامه استاد وارد حدیث نود و یک میشود و ترجمه و تبیین این حدیث طولانی را در دروس بعدی انجام میدهد.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «فيه نُكَتٌ وَ نُتَفٌ مِن التَنزِيلِ فِي الوِلاية» (روایات 90 ـ 91).