گزیده درس صد و چهارده
شش روایت از مجموع هفت روایت باب عرش و کرسی در دروس قبلی بررسی گردید و استاد در این درس به ترجمه و تبیین حدیث هفتم این باب میپردازد. این حدیث از امام صادق (ع) نقل شده است که داود رقی میگوید: از امام صادق (ع) دربارهای این آیه شریفه [وَ كانَ عَرْشُهُ عَلَى الْماءِ] پرسیدم؛ آن حضرت فرمود: در این باره چه میگویند؟ عرض كردم: میگویند عرش روى آب و پروردگار بالاى آن است. امام (ع) فرمود: دروغ میگویند، هر كه این گمان كند خدا را محمول قرار داده و او را به صفت مخلوق توصیف كرده است و نتیجه این سخن این است چیزی كه خدا را حمل مىكند، تواناتر از او باشد. عرض كردم قربانت شوم؛ شما این مسئله برايم بیشتر توضیح دهید. امام (ع) فرمود: پيش از آنكه زمين يا آسمانى يا جن و انسى يا خورشيد و ماهى باشد، خدا دينش و عملش را به آب عطا فرمود. چون خدایر متعال میخواست مخلوق را خلق کند، ايشان را در برابر خود پراكنده ساخت و به آنها گفت: پروردگار شما كيست؟ نخستين كسى كه سخن گفت رسول خدا (ص) و اميرالمؤمنين (ع) و ائمه (ع) بودند كه گفتند: تویى پروردگار ما، خدا به ايشان علم و دين عطا كرد، سپس به فرشتگان فرمود: آنان حاملان دين و علم من و امينان من در ميان خلقام مسؤلیت دارند. آنگاه به فرزندان آدم گفت: به ربوبيت خدا و ولايت و اطاعت اين اشخاص اعتراف كنيد و ...
کلیدواژه: کتاب توحید، باب العرش و الکرسی» (روایت 7).