گزیده درس صد و بیست و پنج
در درس قبلی بررسی محتوای خطبه پنجم به پایان رسید و استاد در این درس به ترجمه و تبیین خطبه ششم میپردازد. این خطبه از امام موسی کاظم (ع) نقل شده است و فتح بن عبدالله میگوید: برای حضرت موسى بن جعفر (ع) نامه نوشتم و مطلبى راجع به توحید از آن حضرت پرسیدم، ایشان با خط خود نوشت: ستایش از آن خدایی است که سپاس خود را به بندگانش الهام كرد و همان روایت سهل بن زیاد سابق را تا جمله «وجودش خاطرهاى تندرو را از بن كنده» ذكر نموده، بعد از آن افزوده است: آغاز پذیرش دین از خدا شناختن او است و کمال شناسایی او یگانه دانستن اوست و كمال یگانه دانستنش نفى صفات (زائد بر ذات) از او به واسطه گواهى دادن هر صفتى كه آن غیر موصوف است و گواهى هر موصوفى كه آن غیر صفت است و ... در ادامه استاد به سراغ خطبه هفتم میرود و بخشی از آن را در این درس بررسی میکند. این حدیث نسبتاً طولانی است و آن را حارث بن اعور از حضرت امیرالمؤمنین (ع) نقل مینماید. حارث اعور میگوید: روزى بعد از عصر حضرت امیرالمؤمنین (ع) خطبهاى خواند كه مردم را از خوشستایى و بزرگداشتن خداى متعال را خوش آمد. ابواسحاق میگوید: به حارث گفتم آن سخنرانی را حفظ كردهاى؟ گفت: آن را نوشتهام، سپس از نوشته خود براى ما املا كرد. سپاس از آن خدایی است که نمیرد و عجائباش پایان نپذیرد؛ زیرا او هر روز در كار جداگانهای است و آن ایجاد چیز تازهای است كه سابقه نداشته است. خدائی كه نزائیده تا در عزت شریك داشته باشد و زائیده نشده تا بمیرد و ارث گذارد، دستخوش اوهام مردم نگردد تا به صورت دورنمایى اندازهگیریش نمایند و بینائیها دركش نكند تا پس از بازگرفتن نظر از وى دگرگون شود.
کلیدواژه: کتاب توحید، باب «جَوَامِعِ التّوْحِيدِ: کلیات توحید» (روایات 6 ـ 7).