گزیده درس صد و نود و یک
موضوع بحث را روایات باب «ما اعطی الائمة (ع) من بسم الله الاعظم» تشکیل میدهد. بر طبق روايات اهلبيت (ع) اسم اعظم، هفتاد و سه حرف است كه خداوند هفتاد و دو حرف آن را براى اهلبيت (ع) آشكار ساخته و علم يك حرف از آن را از بندگانش پنهان داشته و مختص بهخود نموده است. مرحوم کلینی در این باب، سه حدیث نقل کرده است که نخستین آن از امام باقر (ع) است که آن را جابر نقل نموده است. «عن جابر، عن أبىجعفر (ع) قال: إنّ اسمَ اللّه الأعظم على ثلاثة و سبعين حرفا و انّما كان عندَ آصف منها حرفٌ واحدٌ، فتكلّم به فخسف بالأرضِ ما بينه و بين سرير بلقيس، حتى تناول السرير بيده، ثمّ عادت الأرض كما كانت أسرع من طرفة العين و نحن عندنا من الإسم الأعظم، إثنان و سبعون حرفا و حرفٌ واحد عندَ اللّه تعالى، إستأثر به فى علم الغيب عنده و لا حول و لا قوة إلّا باللّه العلىّ العظيم: جابر از امام باقر (ع) نقل مىكند كه فرمود: همانا، اسم اعظم خدا هفتاد و سه حرف دارد و آصف بن برخيا، يك حرف از آن را داشت و بدان تكلّم نمود و زمين مابين خود و تخت بلقيس را شكافت تا تخت را با دست خود گرفت و (نزد سليمان) آورد، سپس زمين به حالت اول خود بازگشت. اين اتفاق سريعتر از يك چشم برهم زدن بود و حال آنكه هفتاد و دو حرف از اسم اعظم نزد ماست و يك حرف از آن نزد خدا در علم غيب است كه خدا آن را مخصوص خود قرار داده است ...» بر طبق روايات اين باب، اسم اعظم الهى، منبع عظيمى از علم است كه حضرت عيسى (ع) تنها با داشتن دو حرف از اسم اعظم، مردگان را زنده مىكرد و بيماران را شفا مىداد. این در حالی است که ائمه (ع)، هفتاد و دو حرف از آن را دارا میباشند. همچنين در روايت سوم تصريح شده است كه آصف بن برخيا، يك حرف از اسم اعظم را میدانست كه قرآن از او توصیف مىكند. حدیث دوم از امام صادق (ع) درباره علم انبیاء به اسم اعظم و برتری پیامبر اکرم (ص) بر ایشان روایت شده است.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «ما اعطی الائمة (ع) من بسم الله الاعظم» (روایات 1 ـ 3).