گزیده درس دوصد و شش
موضوع بحث را بررسی روایات باب «نادرُ فیه ذِکرُ الغَیب» تشکیل میدهد. این باب، پایانبخش جزء اول کتاب اصول کافی است و جزء دوم از باب «أنّ الائمة (ع) اذا شاؤوا أن یعلموا علموا» شروع میشود. در باب «نادرُ فیه ذِکرُ الغَیب» مرحوم کلینی چهار روایت آورده است که اولین آن از امام موسی کاظم (ع) است. محتوای این روایت در این زمینه است که علم خداوند چگونه به پیامبر اکرم (ص) انتقال مییابد؟ معمر بن خلاد میگويد: مردى از اهل فارس به حضرت امام موسی کاظم (ع) عرض كرد: شما علم غيب ميدانيد؟ امام (ع) در جواب گفت: حضرت امام باقر (ع) فرمود: چون علم الهى براى ما گشوده شود بدانيم و چون از ما گرفته شود ندانيم، علم راز خداوند است كه آن را با جبرئيل (ع) در ميان میگذارد و جبرئيل آن را به محمد (ص) به راز میگويد و محمد به هر كه (از امامان) بخواهد به راز میگويد. حدیث دوم در رابطه با نحوه خلقت آسمانها و زمین صحبت میکند. سدير صيرفى میگويد: شنيدم كه حمران بن اعين از امام باقر (ع) راجع آیه شریفه 101، سوره انعام (خدا ايجادكننده آسمانها و زمين است) ميپرسيد: امام (ع) فرمود: خداوند همه چيز را با علم خود ايجاد كرد، بدون آنكه نمونه قبلى داشته باشد، آسمانها و زمين را آفريد در صورتى كه پيش از آن آسمان و زمينى نبود و ...
کلیدواژه: کتاب حجت، «نادرُ فیه ذِکرُ الغَیب» (روایات 1 ـ 2).