گزیده درس دوصد و سی و هشت
بحث در روایت دوّم باب « الإشارة و النّص علی الحسین بن علی علیهما السلام) است که قسمتی از این روایت در درس قبلی بررسی گردید. استاد درس حاضر را از این عبارت شروع میکند: «يَا مُحَمَّدَ بْنَ عَلِيٍّ أَ مَا عَلِمْتَ أَنَّ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيٍّ ع بَعْدَ وَفَاةِ نَفْسِي وَ مُفَارَقَةِ رُوحِي جِسْمِي إِمَامٌ مِنْ بَعْدِي وَ عِنْدَ اللَّهِ جَلَّ اسْمُهُ فِي الْكِتَابِ وِرَاثَةً مِنَ النَّبِيِّ ص أَضَافَهَا اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ فِي وِرَاثَةِ أَبِيهِ وَ أُمِّهِ ...» اى محمد بن على! نميدانى كه حسين بن على (ع) بعد از وفات من و بعد از جدایى روح از پيكرم، امام پس از من است و نزد خداوند امامت به نام او در كتاب ثبت است، امامت او از راه وراثت پيامبر (ص) كه خدا آن وراثت را به وراثت از پدر و مادرش هم افزوده ميباشد ...» در ادامه، استاد بخشی از روایت سوم این باب را هم ترجمه و تبیین میکند که در ارتباط با اعتراض امام حسین (ع) به هتک حرمت پیامبر اکرم توسط خلفا است. این روایت هم قدری طولانی است و آن را محمد بن مسلم از امام باقر (ع) روایت کرده است. در قسمت اوّل این روایت آمده است، وقتی حسن بن على در بستر مرگ افتاد به حسين فرمود: برادر جانم من به تو وصيتى دارم آن را خوب به یاد داشته باش. وقتی من مُردم مرا آماده ساز و به سوى رسول خدا (ص) ببر تا با او تجديد عهدى كنم و مرا نزد مادرم فاطمه (ع) برگردان و پس از آن مرا در بقيع ببر و به خاك بسپار و بدان كه از طرف حميراء (عايشه) به من، آن رسد كه مردم همه مىدانند به واسطه كينه و عداوت او با خدا و رسول خدا (ص) و دشمنىاش با ما خاندان و ...
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «الإشارة و النّص علی الحسین بن علی علیهما السلام» (روایات 2ـ 3).