گزیده درس دوصد و شصت و چهار
بحث در تداوم بررسی روایات باب «فی الغیبة» است و تا هنوز نوزده روایت ترجمه و تبیین شده است. استاد این درس را با بررسی روایت بیستم این باب شروع میکند که از امام صادق (ع) نقل شده است. این روایت راجع به وظیفه شیعیان در برابر مدعیان امامت است. مفضل بن عمر میگويد: از امام صادق (ع) شنیدم که ميفرمود: براى صاحبالامر دو غيبت است: در نخستين غیبت امام به خانه و خانوادهاش مراجعت ميكند. در ديگرى طول میکشد و مردم ميگويند: امام هلاك شد و در فلان وادى افتاد. عرض كردم: اگر چنان شد ما چه کار كنيم؟ فرمود: هرگاه كسى مدعى امامت شد، مسائلى از او بپرسيد كه مثل امام جواب دهد. حدیث بیست و یکم در مورد مشابهت امام زمان (ع) با پیامبر اکرم (ص) است. این روایت را ابوحمزه از امام صادق (ع) نقل میکند و حضرت در این روایت میفرماید: امام زمان، كسى است كه زمين را پر از عدالت میكند، چنانكه پر از ستم و جور شده باشد، او در زمان پيدا نبودن امامان بيايد، چنانكه رسول خدا (ص) در زمان پيدا نبودن انبیاء مبعوث شد. روایت بیست و دوم مربوط به زمان شروع غیبت امام زمان (ع) است و آن را امهانی از امام باقر (ع) راجع به تفسير آیات 16 و 17 سوره تكوير میپرسد. حدیث بیست و سوم هم از امام باقر (ع) است که درباره زمان شروع غیبت امام زمان (ع) است. حدیث بیست و چهارم از امام هادی (ع) درباره انتظار فرج و روایت بیست و پنجم را ايوب بن نوح از ابوالحسن الرضا (ع) نقل نموده و راجع به شرایط اهلبیت (ع) در زمان خلفای عباسی و دلایل عدم قیام آنها علیه ظلم و ستم حاکمان است. حدیث بیست و ششم درباره سیره سیاسی اهلبیت (ع) و حدیث بیست و هفتم در مورد سیره سیاسی امام زمان (ع) در هنگام ظهور است که امام صادق (ع) میفرماید: قائم ما قيام ميكند و در گردن او براى هيچ كسی پيمان، قرارداد و بيعتى نيست.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «فی الغیبة» (روایات 20 ـ 27).