گزیده درس دوصد و نود و چهار
بحث در روایات باب «فِي أنَّ الإمَام مَتى يَعلم أنّ الأمر قَد صَار إلَيه» است و مقصود از طرح این باب این است که امام (ع) چه موقع میداند که مقام امامت به او انتقال یافته است؟ حدیث اوّل این باب در درس قبلی بررسی گردید و این درس با ترجمه و تبیین حدیث دوّم آغاز میشود. این حدیث از امام رضا (ع) روایت شده است و محتوای آن در رابطه با برتری عجم بر عرب در دیانت است. حدیث سوم در مورد علم امام رضا (ع) به زمان شهادت امام کاظم (ع) است و این روایت را وشاء از امام رضا (ع) روایت کرده است. حدیث چهارم به این مسئله میدارد که اهلبیت (ع) به زمان شروع امامت خودشان علم دارند. صفوان میگويد خدمت امام رضا (ع) عرض كردم: بفرمایید امام چه وقت ميداند که به مقام امامت رسیده است؟ فرمود: زمانىكه به او خبر برسد که امام قبلی وفات كرده يا همان موقعىكه امام سابق وفات كند. مانند اينكه امام کاظم (ع) در بغداد وفات كرد و شما در مدينه بوديد؟ فرمود: همان زمانىكه پدرم وفات کرد، آگاه شدم. عرض كردم: از چه طریقی و با کدام وسيله آگاه میشوید؟ فرمود: خدا الهام ميكند. حدیث پنجم در رابطه با نشانهای شروع امامت اهلبیت (ع) است که آن را هارون بن فضل از حضرت امام على النقى (ع) روایت کرده است. حدیث ششم دربارهی نشانه امامت امام رضا (ع) است و این روایت را مسافر نقل کرده است.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «فِي أنَّ الإمَام مَتى يَعلم أنّ الأمر قَد صَار إلَيه» (روایات 2 ـ 6).