گزیده درس نود و نُه
دو حدیث از احادیث باب «معانی الأسماء و اشتقاقها» در درس قبلی بررسی گردید و در این جلسه به بررسی شمار دیگری از روایات این باب مورد بحث و بررسی قرار میگیرد. در ابتدا استاد روایت سوم را معنا و تبیین میکند که از ابوالحسن موسی بن جعفر (ع) روایت نقل شده است. از امام (ع) معنای «الله» سئوال شد، ایشان در جواب میفرماید: بر تمام چیزهای بزرگ و کوچک مسلط است. مرحوم مجلسی گفته است این روایت افتادگی دارد، سپس آن افتادگی را بیان میدارد. حدیث چهارم از امام رضا (ع) نقل شده که عباس بن ملال میگوید: از امام (ع) دربارهی معنا و تفسیر آیه شریفه «الله نور السماوات و الارض» پرسیدم، آن حضرت در جواب فرمود: خداوند هدایتکنندهای اهل آسمانها و اهل زمین است. در حدیث پنجم، ابن ابی یعفور از امام صادق (ع) راجع به معنا و تفسیر آیه شریفه «هو الاول و هو الآخر» میپرسید و میگوید: معنای اوّل را میدانیم و معنای آخر را شما برای ما معنا کنید، امام (ع) در ادامه روایت معنای آن را توضیح میدهد. استاد در پایان این درس، روایت ششم را هم معنا و تبیین میکند. در این روایت از امام صادق (ع) راجع به اول و آخر سؤال میشود؟ امام (ع) میفرماید: مقصود از اول این است كه پيش از او اولى نبوده و آغازى او را سبقت نگرفته است. مقصود از آخر این است كه آخريت او از ناحيه پايان نيست. لذا خدا قديم است، اول است و آخر است. از اینرو هميشه بوده و هميشه خواهدبود و از حالى به حالى تبدیل نمیشود.
کلیدواژه: کتاب توحید، باب «معانی الأسماء و اشتقاقها» (روایات 3 ـ 6).