گزیده درس هشتاد و هشت
بحث دربارهای روایات باب «صفات الذات» است که روایت نخست آن در درس قبلی مورد بررسی قرار گرفت. استاد در این درس ابتدا به روایت دوّم میپردازد، سپس سایر روایات این باب را ترجمه و تبیین میکند. روایت دوم از امام باقر (ع) نقل شده است و محمد بن مسلم مىگويد: از امام باقر (ع) شنيدم مىفرمود: خدای متعال بود و چيز ديگرى با او نبود و هميشه دانا بود به آنچه پديد مىآيد و علم او پيش از بودنش مانند علم اوست به آنچه بعد از بودنش. در روایت سوم، كاهلى میگويد: برای حضرت ابوالحسن (ع) راجع به این دعا «الْحَمْدُ لِلّهِ مُنْتَهَى عِلْمِهِ: سپاس خدا را است تا نهايت علمش» نوشتم و پرسيدم. حضرت در جواب نوشت، نگو: «نهايت علمش»، زيرا علم خدا را نهايى نيست؛ بلكه بگو: «نهايت رضايتش»، چون رضايت او مربوط به اعمال صالح بندگان است كه محدود و متناهى میباشد. روایت چهارم را ايوب بن نوح از ابوالحسن (ع) نقل کرده و میگوید: برای حضرت ابوالحسن (ع) نوشتم و از او پرسيدم: آيا خداى متعال عالم بود به هر چيزی پيش از آنكه آنها را بيافريند و پديد آرود يا آنكه نميدانست تا آنها را آفريد و ...؟ در جواب با خط خودش نوشت: خدا هميشه به همه چيز علم دارد پيش از خلقت آنها مانند علم داشتنش به آنها بعد از خلقتشان. در حدیث پنجم جعفر بن محمد حمزه مىگويد: به امام (ع) نوشتم و پرسيدم كه دوستان شما درباره علم خدا اختلاف دارند، بعضى مىگويند خدا هميشه دانا بوده حتى پيش از آفريدن چيزها و بعضى ديگر مىگويند ما نمىگویيم خدا هميشه عالم است؛ زيرا معنى علم دارد اين است كه خلق كرده و اگر علم او را به مخلوقات، ازلى بدانيم در ازل چيزى را با او ثابت كردهايم، قربانت گردم اگر صلاح میدانید این مسئله را برایم روشن کنید تا بر آن استوار باشم و از آن نگذرم. حضرت به خط خود نوشت: خداى تبارك و تعالى هميشه عالم بوده است بلند است ياد او. در روایت ششم، همین سئوال را فضيل بن سُكّرَه از امام باقر (ع) میپرسد و حضرت جواب میدهد.
کلیدواژه: کتاب توحید، باب «صفات الذات» (روایات 2 ـ 6).