گزیده درس دوصد و بیست و سه
بحث دربارهی بررسی روایات باب ««أنّ الائمّة (ع) لَم یَفعَلوا شَیئاً وَ لایَفعَلُون الّا بِعَهدٍ مِنَ الله عزوجل وَ اَمرٍ مِنهُ لایَتَجاوَزُونَهُ» است و در درس قبلی دو حدیث از پنج حدیث این باب مورد بررسی قرار گرفت. استاد این درس را با ترجمه و تبیین حدیث سوم شروع میکند که آن را ضُرَیس کُناسی از امام باقر (ع) روایت نموده است. حمران بن اعین به امام باقر (ع) عرض میکند: فدای شما شوم، آنچه در مورد امیرالمومنین (ع) و امام حسن و امام حسین (ع) رخ داد و کارهایی که انجام دادند و مصائبی که از سوی دشمنان و طواغیت بر آنها رخ داد و اینکه باعث صبر یا شهادت آنها شد چه وجهی داشته است؟ حضرت فرمود: ای حمران، این بر اساس قضا و قدر الهی بود. بر اساس علمی که از قبل معلوم بود و پیامبر اکرم (ص) هم بیان کرده بود، امیرالمومنین (ع) و امام حسن (ع) و امام حسین (ع) آنجا که قیام کردند و آنکه سکوت کردند بر اساس همان علم بود. روایت چهارم را ابو موسی ضریر از امام موسی (ع) نقل کرده و در آن به این موضوع پرداخته است که امام علی (ع) کاتب وصیت و پیامبر اسلام (ص) املاءکننده و جبرئیل و ملائکه مقربون شهود آن بودند. «حَدَّثَنِی مُوسَی بْنُ جَعْفَرٍ (ع) قَالَ قُلْتُ لِاَبِی عَبْدِ اللَّهِ اَ لَیْسَ کَانَ اَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (ع) کَاتِبَ الْوَصِیَّةِ وَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) الْمُمْلِی عَلَیْهِ وَ جَبْرَئِیلُ وَ الْمَلَائِکَةُ الْمُقَرَّبُونَ (ع) شُهُودٌ قَالَ فَاَطْرَقَ طَوِیلًا ثُمَّ قَالَ یَا اَبَاالْحَسَنِ قَدْ کَانَ مَا قُلْتَ وَ لَکِنْ حِینَ نَزَلَ بِرَسُولِ اللَّهِ (ص) الْاَمْرُ نَزَلَتِ الْوَصِیَّةُ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ کِتَاباً مُسَجَّلًا نَزَلَ بِهِ جَبْرَئِیلُ مَعَ اُمَنَاءِ اللَّهِ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی مِنَ الْمَلَائِکَةِ ...: امام موسی بن جعفر (ع) به من فرمود: من به امام صادق (ع) گفتم: مگر امیرالمؤمنین (ع) کاتب وصیت و پیامبر (ص) املاءکننده و جبرئیل و ملائکه مقربون شهود آن نبودند؟! حضرت مدتی سر به زیر انداخت سپس فرمود: چنان بود که گفتی، یا ابوالحسن؛ ولی زمانی که وفات رسول خدا (ص) سر رسید، امر وصیت از جانب خدا در مکتوبی سر به مهر فرود آمد، آن مکتوب را جبرئیل همراه ملائکه امین خدای تبارک و تعالی فرود آورد ...
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «أنّ الائمّة (ع) لَم یَفعَلوا شَیئاً وَ لایَفعَلُون الّا بِعَهدٍ مِنَ الله عزوجل وَ اَمرٍ مِنهُ لایَتَجاوَزُونَهُ» (روایات 3 ـ 4).