گزیده درس صد و بیست و هفت
موضوع بحث را همچنان خطبه هفتم باب کلیات توحید تشکیل میشود که بخشی از آن در دو درس گذشته مورد بررسی قرار گرفت. آغاز این درس از این عبارت است: «الْحَمْدُ لِلَّهِ اللَّابِسِ الْكِبْرِیَاءِ بِلَا تَجْسِیدٍ وَ الْمُرْتَدِی بِالْجَلَالِ بِلَا تَمْثِیلٍ وَ الْمُسْتَوِی عَلَى الْعَرْشِ بِغَیْرِ زَوَالٍ وَ الْمُتَعَالِی عَلَى الْخَلْقِ بِلَا تَبَاعُدٍ مِنْهُمْ وَ لَا مُلَامَسَةٍ مِنْهُ لَهُمْ ...: سپاس خدایی را كه لباس كبریائى دربر كرده بدون آنكه جسم داشته باشد و رداى با شكوهی پوشیده بدون آنكه مثل باشد و بدون نابودى بر عرش استوار گشته، بر مخلوقش فراز گرفته بدون دورى از ایشان و بدون تماس با ایشان و ...». امام (ع) بعد از اینکه خدا را توصیف میکند، بلافاصله گواهی میدهد که جز خدا هیچ کس دیگری شایسته پرستش نیست و اینکه حضرت محمد (ص) بنده و فرستادهای اوست. «وَ نَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً عَبْدُهُ وَ رَسُولُهُ بَعَثَهُ بِالْحَقِّ نَبِیّاً دَالًّا عَلَیْهِ وَ هَادِیاً إِلَیْهِ فَهَدَى بِهِ مِنَ الضَّلَالَةِ وَ اسْتَنْقَذَنَا بِهِ مِنَ الْجَهَالَةِ مَنْ یُطِعِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ فَازَ فَوْزاً عَظِیماً وَ نَالَ ثَوَاباً جَزِیلًا وَ مَنْ یَعْصِ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ فَقَدْ خَسِرَ خُسْرَاناً مُبِیناً وَ اسْتَحَقَّ عَذَاباً أَلِیماً ...: گواهی میدهیم که شایسته پرستش جز خدا نیست و اینکه محمد بنده و فرستاده اوست، او را به درستى برانگیخت تا نشانش دهد و به سویش رهنما باشد، خدا به بركت آن حضرت از گمراهى به راهمان آورد و از نادانى نجاتمان بخشید. هر كه اطاعت خدا و رسولش كند به كامیابى بزرگى رسد و ثواب نیكى دریابد و هر كه نافرمانى خدا و رسولش كند زیان آشكارى برد و سزاوار عذابى دردناك گردد.
کلیدواژه: کتاب توحید، باب «جَوَامِعِ التّوْحِيدِ: کلیات توحید» (روایت 7).