گزیده درس دوصد و هشتاد و نُه
بحث در روایات باب «فيمَن دَانَ الله عزّوجل بِغَير إمَام مِن الله جلّ جلاله» است و مرحوم کلینی در این باب، پنج حدیث گردآوری کرده است. این باب به دینداری بدون اعتقاد به امامت ائمه (ع) اشاره دارد؛ به این معنا آیا توحید و خداپرستی بدون شناخت و اعتقاد به امام چه حکمی دارد؟ استاد این مسئله را بیشتر توضیح میدهد. محتوای حدیث اوّل را نتیجه دینداری بدون ولایت اهلبیت (ع) تشکیل میدهد. در این روایت ابن ابىنصر میگويد: حضرت ابوالحسن (ع) راجع به تفسیر آیه شریفه 50، سوره قصص (گمراهتر از آنكه هوس خودش را بدون هدايت خدا پيروى كند، كيست؟) فرمود: كسى كه نظر خودش را بدون درنظر گرفتن امامی از اهلبیت (ع) ديناش قرار دهد. به این معنا پیشوایی را كه خدا بهعنوان رهبر و هدایتگر او قرار داده، رها كند و براساس نظر شخصی براى خودش امامى انتخاب و در اصول و فروع دين از آن پیروی نماید. حدیث دوّم به تمثیل امام باقر (ع) در مورد امامت میپردازد و این حدیث را محمد بن مسلم از امام باقر (ع) شنیده و روایت کرده است. امام باقر (ع) در این روایت ميفرماید: هر كسی ديندارى خدا كند با عبادتى كه خود را در آن به زحمت افكند؛ ولى پيشوایى از جانب خدا براى خود نگرفته باشد، كوشش او پذيرفته نيست و او گمراه است و سرگردان و خدا كردار او را ناپسند دارد و حكايت او حكايت گوسفندى است كه از چوپان و گله خويش گم شود و تمام روز را با تلاش در رفت و آمد باشد و چون شب بر او پرده افكند، گلهای را كه از چوپان خودش نيست ببيند، به سوى آن گرايد و به آن فريب خورد و در خوابگاه آن گله بخوابد.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «فيمَن دَانَ الله عزّوجل بِغَير إمَام مِن الله جلّ جلاله» (روایات 1 ـ 2).