گزیده درس دوصد و سی و شش
بحث راجع به روایات باب «الإشارة و النّص علی الحسن بن علی علیهما السلام» است و اشاره شد که مرحوم کلینی در این باب، هفت حدیث جمعآوری کرده و از جمله پنج حدیث آن در درس قبلی بررسی شد. استاد این درس را با ترجمه و تبیین حدیث ششم آغاز میکند که نسبت به احادیث دیگر این باب اندکی طولانیتر است. این حدیث را ابراهیم بن اسحاق احمری نقل کرده و محتوای آن را نصایح امام علی (ع) پیش از اینکه به شهادت برسد، تشکیل میدهد. در قسمتی از وصیت آن حضرت آمده است: وصيّت من به شما این است كه چيزى را با خداوند شريك نسازيد و محمد را تعظيم و توقير نماييد و سنّت و طريقه آن حضرت را ضايع نكنيد و اين دو ستون (توحيد و نبوّت يا كتاب و سنّت) را بر پا داريد و اين دو چراغ را بيفروزيد و روشن داريد. مذمّت و ملامت از شما دور است، مادام كه متفّرق نشويد و از طريق مستقيم بيرون نرويد. هر مردى از شما به قدر توانش بر او بار شده و از جاهلان، بار تكليف سبك شده، پروردگار شما، پروردگارى است مهربان و پيشواى شما، پيشوايى است دانا و دين شما، دينى است درست و ... حدیث هفتم در مورد دستور امام علی (ع) به قتل ابن ملجم است. عقيلى از اشخاصى نقل كند، تا اینكه میگويد: وقتی ابن ملجم به اميرالمؤمنين (ع) ضربت زد، آن حضرت به امام حسن (ع) فرمود: پسر جانم! چون من به شهادت رسیدم، ابن ملجم را به قتل برسان و براى او در كناسه گودال گورى حفر كن و او را در آنجا بیانداز كه آنجا يكى از واديهاى دوزخ است. در ادامه عقيلى آن مکان را که به كناسه معروف بوده توضیح میدهد که در کدام محل قرار داشته است؟
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «الإشارة و النّص علی الحسن بن علی علیهما السلام» (روایات 6 ـ 7).