گزیده درس صد و پنجاه و هفت
درس صد و پنجاه و هفت از «قال: و لیست زائدةً علی الداعی و الّا لزم ...»، شروع شده است و تا «و الکلام فیها کالکلام هنا»، ادامه دارد. در اینجا مرحوم خواجه میفرماید: اراده یک امر زائد بر داعی، خواست و انگیزهی خداوند نیست، چنانچه زائد باشد تسلسل لازم میآید. سپس مرحوم علامه این سخن مرحوم خواجه را توضیح میدهد و در ادامه میفرماید: اندیشمندان در این مسئله اختلافنظر دارند. اشاعره معتقد است که اراده یک امر زائد بر ذات خداوند است و در عین حال قدیم میباشد. معتزله در این مسئله اختلافنظر دارد و ابوالحسین اراده را همان داعی و خواست میداند و نظر مرحوم خواجه نیز همین است. ابوعلی و ابوهاشم اراده خداوند را حادث میدانند که قائم به خود است. کرامیه معتقد است که ارادهی خداوند حادث در ذات خداوند است و در حقیقت ذات خداوند محل ارادههای مختلفی است که در او حادث میگردند. در ادامه مرحوم علامه، به دلیل مرحوم خواجه بر قول مختار اشاره میکند.
کلیدواژ: اراده خداوند.