گزیده درس دوصد و چهار
درس دوصد و چهار از «و التحقیق أن نقول: لطف الامامیة یتم باُمور: (منها) ما یجب ...»، شروع شده است و تا «... فلو وقع منه المعصیة کان اقلّ حالاً من رعیته و کلّ ذلک باطل قطعاً» ادامه دارد. در درس گذشته اشاره شد که نصب امام بر خدای حکیم واجب و لازم است. مرحوم خواجه بعد اثبات وجوب نصب امام بر خداوند به چندین اشکال جواب گفت که سومین اشکال این بود؛ وقتی شما میگویید امام برای رفع اختلافات و اجرای عدالت باید باشد، این در صورتی درست است که او با امر و نهی خود در امور تصرف کند و حال آنکه امامیه چنین چیزی را نمیگوید. پس بنابراین آنچه را امامیه لطف میشمارد، واجب نمیداند و آنچه را واجب میداند، آن لطف نیست؟ مرحوم علامه فرمود: وجود امام خودش از جهات مختلف لطف است و سپس به چند مورد اشاره کرد. در اینجا مرحوم علامه میفرماید: لطف بودن امامت با چند امر تمام میشود. مسئله در بارهی وجوب معصوم بودن امام است. امامیه و اسماعیلیه اعتقاد به معصوم بودن امام دارند؛ ولی سائر فرقهها در این مسئله مخالفت کردهاند. سپس مرحوم علامه به چند دلیل بر وجوب معصوم بودن امام میپردازد.
کلیدواژه: عصمت امام.