گزیده درس دوصد و سی و پنج
درس دوصد و سی و پنج از «قال: و السمعیاتُ متأوَّلةٌ و دوامُ العقاب مختصٌّ بالکافر»، شروع شده است و تا «ان یکون المراد بالظالمین هنا الکفار جمعاً بین الادلّة؟» ادامه دارد. بحث در این بود که عذاب کافر همیشگی است؛ ولی مؤمنانی که کبائر انجام دادهاند، عذابشان منقطع است. دلائل این مسئله بررسی گردید و در مقابل برخی از مخالفان به دلائل سمعی استدلال کردهاند که مؤمنان اهلکبیره استثناء نمیشود و خلود آنها نیز دائمی است. مرحوم خواجه در اینجا میفرماید: دلائل نقلی به تأویل برده میشود و خلود همیشگی در عذاب به کافر اختصاص دارد. مسئله نهم در بارهی جواز عفو است. مرحوم علامه در شرح سخن خواجه فرموده است که برخی از معتزله بغداد اعتقاد دارند که بخشیده شدن گناه عقلاً جائز است؛ ولی ادله نقلی آن را جائز نمیداند. امّا، بصریها گفتهاند که از نظر سمعی هم بخشیدن گناه جائز شمرده شده است؛ مرحوم خواجه میفرماید: قول صحیح همین قول بصریها است و برای آن دلایلی بیان کرده است. مسئله دهم در بارهی شفاعت است و مرحوم علامه در شرح کلام مرحوم خواجه فرموده است: علما بر ثبوت شفاعت برای پیامبر اتفاقنظر دارند. ایشان در ادامه به سخن و استدلال کسانی جواب میدهد که اعتقاد دارند شفاعت تنها در فزونی منافع است.
کلیدواژه: جواز عفو و شفاعت.