گزیده درس صد و ده
گفته شد که خدای متعال زمان و مکان ندارد و در حقیقت زمان و مکان تحت اشراف و احاطهای علم، سلطنت و قدرت او قرار دارد. استاد بحث را از حدیث دهم، باب حرکت و انتقال آغاز میکند که دربارهای تفسیر آیه شریفه «وَ هُوَ الّذِي فِي السّماءِ إِلهٌ وَ فِي الْأَرْضِ إِلهٌ» است. در این حدیث، هشام بن حکم میگويد: ابوشاکر ديصانی گفت: در قرآن آیهای وجود دارد که سخن مرا تایید میکند. گفتم: کدام آيه؟ گفت: «اوست که در آسمان معبود و در زمين معبود است». هشام میگويد: من نفهميدم چگونه جواب او را بدهم و به امام صادق (ع) گزارش دادم، حضرت فرمود اين سخن زنديق است، به او بگویید، اسم تو در کوفه چيست؟ او میگوید: فلان، سپس بگو اسم تو در بصره چيست؟ او میگوید همان فلان. پس بگو همچنين است خدای ما؛ او در آسمان معبود است و در زمين معبود است و در درياها معبود است و در بيابانها معبود است و در همه جا معبود است. هشام میگويد: من باز گشتم و نزد ابوشاکر آمدم و به او باز گفتم، او گفت: اين جواب از حجاز آمده است. استاد در ادامه، وارد باب «الْعَرْشِ وَ الْكُرْسِيّ» میشود و بخشی از روایت نخست این باب را توضیح میدهد. شخصی به نام جاثليق از دانشمندان مسیحی از حضرت اميرالمؤمنين (ع) میپرسد: به من بگویید آيا خداوند عرش را بر دوش خود میکشاند یا اینکه عرش او را حمل مینمايد؟ امام (ع) جواب میدهد و در ادامه جاثلیق بازهم میپرسد و امام (ع) پاسخ میدهد.
کلیدواژه: کتاب توحید، باب «الحرکة و الانتقال (روایت 10)» و باب «الْعَرْشِ وَ الْكُرْسِيّ (روایت 1)».