گزیده درس صد و بیست و سه
در این درس استاد به ترجمه و تبیین خطبه پنجم میپردازد که از امام صادق (ع) نقل شده است. اسماعیل بن قتیبه میگوید: من با عیسی شلقان خدمت امام صادق (ع) شرفیاب شدیم و آغازگر سخن، آن حضرت بود. ایشان فرمود: من تعجب میکنم از مردمی که مطالب و سخنانی را به حضرت امیرالمؤمنین نسبت میدهند که آن حضرت هرگز چنین سخنانی را نگفتهاند. مقصود از آن سخنان بیهوده و غیرواقعی این است که برخی به امام نسبت «الوهیت» میدادند و او را قابلپرستش میدانستند و حال آنکه امام علی (ع) در مقام تنزیه خداوند و بندگی خود خطبهای دارد. امام صادق (ع) ادامه میدهد که حضرت امیرالمؤمنین در كوفه براى مردم خطبه خواند و فرمود: ستایش خدایی را هست كه ستایشاش را به بندگان خود الهام کرد و شناسائى ربوبیتش را سرشت ایشان ساخت، به وسیله خلقش بر وجود خود رهنمون گشت و به حادث بودن مخلوقش بر ازلى بودن خود و به مانند بودن آنها بر بیمانندى خود دلالت كرد، آیات خود را گواه قدرتش گرفت، ...
کلیدواژه: کتاب توحید، باب «جَوَامِعِ التّوْحِيدِ: کلیات توحید» (روایت 5).