گزیده درس صد و چهل
حدیث اوّل باب «جبر و قدر امر بین الامرین» که قدری طولانی بود، در درس قبلی بررسی گردید، در این درس استاد به ترجمه و تبیین احادیث دوم تا چهارم میپردازد. در حدیث دوّم ابوبصیر از امام صادق (ع) نقل میکند که آن حضرت فرمود: «مَنْ زَعَمَ أَنَّ اَللَّهَ يَأْمُرُ بِالْفَحْشَاءِ فَقَدْ كَذَبَ عَلَى اَللَّهِ وَ مَنْ زَعَمَ أَنَّ اَلْخَيْرَ وَ اَلشَّرَّ إِلَيْهِ فَقَدْ كَذَبَ عَلَى اَللَّهِ: هركس معتقد باشد كه خدا به هرزگى دستور مىدهد به خدا دروغ بسته و هركس معتقد باشد كار خوب و كار بد بندهها، از آن اوست بر خدا دروغ بسته است.» در حدیث سوم، حسن بن على وشّاء میگويد: از امام رضا (ع) پرسيدم: خدا كار را به خود بندگان واگذارده؟ فرمود: خدا عزيزتر از اين است، گفتم: آنها را به معصيت مجبور كرده؟ فرمود: خدا عادلتر و حكيمتر از اين است. او میگويد؛ سپس امام (ع) فرمود: خداوند میفرمايد: اى پسر آدم! من به حسنات تو از خودت علاقمندتر و سزاوارترم و تو به گناهانت از من، علاقمندتر و سزاوارترى، تو گناه را با نيرویى كه من به تو دادهام انجام مىدهى. حدیث چهارم از امام رضا (ع) است که آن را یونس بن عبدالرحمن از امام (ع) نقل کرده است و در این حدیث به عبدالرحمن توصیه میکند که مبادا با قدریه همعقیده باشید.
کلیدواژه: کتاب توحید، باب «الْجَبْرِ وَ الْقَدَرِ وَ الْأَمْرِ بَيْنَ الْأَمْرَيْنِ» (روایات 2 ـ 4).