گزیده درس صد و شصت
بحث در بررسی روایات باب «فرض طاعة الأئمة» است و تا هنوز ده حدیث از احادیث این باب مورد بررسی قرار گرفته است. استاد درس را از حدیث یازدهم شروع میکند که این حدیث از امام صادق (ع) روایت شده است و در این حدیث امام (ع) میفرمایند: مردم در نادانی به مقام معذور نیستند، هر کس ما را بشناسد مومن و هر کس ما را انکار کند کافر است. ابوسلمه میگويد: از امام صادق (ع) شنيدم که فرمود: ما هستيم كه خدا اطاعت ما را فرض كرده است، به مردم روا نيست جز اينكه ما را بشناسند. در نادانى به مقام ما معذور نيستند، هر كه ما را بشناسد مؤمن است و هر كه عمداً منكر مقام ما باشد كافر است. هر كه نسبت به ما بيطرف باشد، نه ما را به امامت بشناسد و نه مقام ما را انكار كند،گمراه است تا به راه حق برگردد و آنچه را خدا از حق اطاعت ما واجب كرده است بفهمد و اگر در همان حال گمراهى خود بميرد، خدا با او هر چه بخواهد عمل كند. در حدیث دوازدهم به این مسئله پرداخته شده است که بهترین وسیله تقرب به خداوند چیست؟ محمد بن فضيل میگويد: از امام (ع) پرسيد بهترين كارى كه بندگان را به خداوند نزديك مىسازد چيست؟ فرمود: فرمانبردارى از پيامبر و اولوالامر است. امام باقر (ع) در اينباره فرمود: دوستى با ما ايمان و دشمنى با ما كفر است. موضوع حدیث سیزدهم نیز در مورد اطاعت از ائمه است که آن را اسماعيل بن جابر از امام باقر (ع) نقل کرده است. ایشان میگوید: خدمت امام (ع) عرض کردم مىخواهم آن دينى را كه با آن با خداى خود ديندارى مىكنم به شما عرضه نمايم تا ببينم درست است یا نه؟ سپس اجازه میدهد. محتوای حدیث چهاردهم راجع به آثار همنشینی با عالم در بیان امام علی (ع) است و مفاد حدیث پانزدهم راجع به حقانیت اهلبیت (ع) پس از رسول اکرم (ص) و جهل مردم به مقام ایشان است. آخرین حدیث این باب از امام صادق (ع) است که در آن راجع به آثار اطاعت و عصیان در برابر امام در روز قیامت سخن گفته است. عبدالاعلى میگويد: از امام صادق (ع) شنيدم که فرمود: شنيدن و اطاعت نمودن از درهاى خير است براى كسى كه بشنود و فرمان برد حجتى نيست و آن كس كه بشنود و نافرمانى كند حجت و عذر و دفاعى از خود ندارد و امام مسلمانان در روز قيامت كه خدا را ملاقات كند حجت و احتجاج او تمام است. سپس فرمود: خداى تبارك و تعالى مىفرمايد: «روزى كه هركس را با امام خود مىخوانيم.»
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «فرض طاعة الأئمة» (روایات 11 ـ 17).