گزیده درس صد و نود و سه
بحث دربارهی روایات باب «ما عند الأئمة من سلاح رسول الله (ص) و متاعه» است که مرحوم کلینی در این باب، نُه حدیث جمعآوری نموده است. روایات این باب در مورد آنچه از سلاح و متاع پیامبر اسلام (ص) نزد ائمه است، سخن میگوید. روایت اوّل این باب قدری طولانی است و آن را سعید سمّان از امام صادق (ع) نقل کرده است. ایشان میگوید: نزد امام صادق (ع) بودم كه دو مرد زيدى مذهب بر آن حضرت وارد شدند و گفتند: آيا در ميان شما امامى كه اطاعت آن واجب باشد وجود دارد؟ (و مقصودشان اثبات امامت زيد بن على بن الحسين بود) فرمود: نه (امامى كه مقصود شماست در ميان ما نيست) آن دو نفر گفتند: مردمان موثق به ما خبر دادند كه شما به آن فتوا دهى و اعتراف كنى و عقيده دارى و آن خبر دهندگان فلان و فلان هستند كه نام ميبريم و ايشان داراى تقوا و كوشش در عبادتاند و دروغ نگويند. امام صادق (ع) در غضب شد و فرمود: من به آنها چنين دستورى ندادهام، چون آن دو نفر آثار غضب بر چهره امام ديدند، بيرون رفتند. حضرت به من فرمود: اين دو نفر را ميشناسى؟ عرض كردم: آرى، اينها اهل بازار ما هستند و از طايفه زيدية ميباشند و عقيده دارند كه شمشير پيامبر (ص) نزد عبداللَّه بن حسن است. فرمود: خدا ـ لعنتشان كند ـ دروغ ميگويند. به خدا كه عبداللَّه بن حسن آن را نديده نه با يك چشم و نه با دو چشم و پدرش هم آن را نديده، جز اينكه ممكن است آن را نزد على بن حسين ديده باشد و ... در حدیث دوّم و سوم امام صادق (ع) به نشانههایی اشاره میکند که با آنها امامت خود را ثابت مینماید. حضرت میفرماید: سلاح رسول خدا نزد من است. باز در حدیث سوم میفرماید: رسول خدا (ص) در ميان كالاى خود شمشير، زره، نيزه، زين و استر شهبایى داشت كه در تركه او بود و تمام آنها به على (ع) به ارث رسيد (در واقع اين سلاح و متاع نشانه امامت و جانشينى آن حضرت بود، به او منتقل شد و اينها مانند دين و وصيت از تركه خارج است).
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «ما عند الأئمة من سلاح رسول الله (ص) و متاعه» (روایات 1 ـ 3).