گزیده درس صد و بیست و شش
بحث دربارهای خطبه هفتم است و استاد درس را از این عبارت ادامه میدهد: «الَّذِی بَطَنَ مِنْ خَفِیَّاتِ الْأُمُورِ وَ ظَهَرَ فِی الْعُقُولِ بِمَا یُرَى فِی خَلْقِهِ مِنْ عَلَامَاتِ التَّدْبِیرِ ...: خدایی كه علماش در باطن امور پنهان نفوذ دارد (حقیقت ذاتش از امور پنهانى پنهانتر است) و به سبب نشانههاى تدبیری كه در خلقش دیده میشود در خردها آشكار است ...». خدایی كه او را از پیامبران پرسیدند او را به اندازه و داشتن جزء توصیف نكردند؛ بلكه او را به افعالش ستایش کردند و به آیاتش نشان دادند، خرد اندیشمندان توانایى انكارش ندارند؛ چون كسی كه آسمانها و زمین و با آنچه در آنها و میان آنها است آفرینش او و او صانع و خالق آنهاست. قدرت او انكارناپذیر است. خدایی كه از خلق به دور است و از اینرو چیزى مانندش نیست. خدایى كه مخلوقش را براى پرستش آفرید و به وسیله ابزارى كه به ایشان داد آنها را بر اطاعت خود توانمند ساخت و به سبب حجتها عذر آنها را برداشت. پس آنكه هلاك شد با وجود حجت هلاك شد و آنكه نجات یافت با منّت و لطف خدا بود، از آغاز تا بازگشت تفضل از آن خداست، سپس خدا كه ستایش از آن اوست ستایش را براى خود آغاز كرد و امر دنیا و مكانت آخرت را با ستایش خویش پایان داد و (در كتابش) فرمود: میان آنها به درستى داورى شد و گفته شد: ستایش از آن خداى پروردگار جهانیان است.
کلیدواژه: کتاب توحید، باب «جَوَامِعِ التّوْحِيدِ: کلیات توحید» (روایت 7).