گزیده درس صد و هفتاد و هفت
در درس قبلی مباحث مربوط به دو روایت باب «نادرٌ جامعٌ فی فضل الإمام و صفاته» به پایان رسید و از این درس استاد به بررسی باب «أَنَّ الْأَئِمَّةَ (ع) وُلَاةُ الْأَمْرِ وَ هُمُ النَّاسُ الْمَحْسُودُونَ الَّذِينَ ذَكَرَهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَل» میپردازد. مرحوم کلینی در این باب، پنج روایت ذکر کرده که اوّلین آن قدری طولانی است. مقصود از طرح این باب این است که خدای متعال در کتاب خودش ائمه (ع) را والیان امر قرار داده و دیگران به این مقام و موقعیت آنها حسادت ورزیده و این مقام را از آنها غضب کردند. حدیث اوّل از امام باقر (ع) است و در این روایت بیان میکند که مقصود از ملک عظیم، امامت و خلافت است که به آل ابراهیم و آل محمد (ص) عطا شده است. بريد عجلى میگويد: از امام باقر (ع) راجع به تفسير قول خداى متعال «أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ» پرسيدم که در ادامه روایت جواب امام (ع) امده است. در ادامه استاد چهار روایت این باب را نیز بررسی میکند. روایت دوّم از حضرت ابوالحسن است و در آن محسودون در قرآن را بیان کرده که چه کسانی هستند؟ موضوع روایت سوم را ملک عظیم تشکیل میدهد که این روایت از امام صادق (ع) است. حدیث چهارم نیز از امام صادق (ع) که درباره حسادت به اهلبیت (ع) است. حدیث پنجم بازهم در مورد ملک عظیم است که در بیان امام باقر (ع) استناد شده است.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «أَنَّ الْأَئِمَّةَ (ع) وُلَاةُ الْأَمْرِ وَ هُمُ النَّاسُ الْمَحْسُودُونَ الَّذِينَ ذَكَرَهُمُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَل» (روایات 1 ـ 5).