گزیده درس صد و هفتاد و هشت
استاد در قالب یک درس روایات باب باب «أَنَّ الْأَئِمَّةَ (ع) وُلَاةُ الْأَمْرِ وَ هُمُ النَّاسُ الْمَحْسُودُونَ الَّذِينَ ذَكَرَهُمُ اللَّهُ عَزَّوَجَل» بررسی کرد و از این درس به ترجمه و تبیین روایات باب «أنّ الائمه (ع) هُمُ العلاماتُ الّتی ذَکَرَها الله عزّوجلّ فی کِتَابِه» آغاز میکند. این باب آیاتی را تفسیر میکند که در مورد علامات ائمه (ع) آمده است. در حقیقت، ائمه (ع) علاماتى هستند كه خداوند تبارک و تعالی در كتابش ياد فرموده است. مرحوم کلینی در این باب به ذکر سه روایت بسنده کرده است که استاد بعد از بررسی این سه روایت به ترجمه و تبیین روایات دو باب بعدی نیز میپردازد. در واقع سه حدیثی که در این باب آمده است، حدیث تفسیری است که هر سه روایت، آیه شریفه 16 سوره نحل را تفسیر کرده است. حدیث اوّل از امام صادق (ع) روایت شده است داود جصاص میگويد: از امام صادق (ع) راجع به آيه شریفه 16، سوره نحل پرسیدم که خداوند میفرماید: «وَعَلَامَاتٍ وَبِالنَّجْمِ هُمْ يَهْتَدُونَ»، حضرت فرمود: ستاره رسول خدا (ص) و علامات ائمه (ع) هستند. حدیث دوّم هم از امام صادق (ع) است و همان محتوای حدیث اوّل را دارد. حدیث سوم از امام رضا (ع) است که حضرت میفرماید: ما علامات هستیم و ستاره رسول خدا (ص) است. باب دیگری که در این درس بررسی میشود، باب «أنّ الآیات الّتی ذَکر الله عزّوجلّ فی کتابه هم الائمه (ع)» است که مرحوم کلینی در این باب هم سه روایت ذکر نموده است. در واقع روایات این باب هم تفسیری است و در روایت اوّل، امام صادق (ع) درباره آیه شریفه 101 سوره یونس سخن گفته، در روایت دوّم که از امام باقر (ع) است راجع به تفسیر آیه سریفه 42 سوره قمر اختصاص یافته و روایت سوم بازهم از امام باقر (ع) است که در تفسیر آیات 1 و 2 سوره نبأ بیان شده است. باب سومی که در این درس بررسی میشود، باب «مَا فَرَض الله عزّوجلّ و رَسُولُهُ (ص) مِنَ الکَون مَعَ الاَئِمّة (ع)» است. در این باب هفت روایت ذکر شده است که استاد در این درس به بررسی سه آن میپردازد. احادیث اوّل و دوّم راجع به وجوب همراهی با ائمه (ع) بیان شده و در حدیث سوم پیامبر اکرم (ص) میفرماید: هر کس دوست دارد مانند انبیاء زندگی کند و مانند شهدا بمیرد و در بهشتی که خداوند کاشته است ساکن شود باید که از علی پیروی کند و او را و دوستدار او را دوست بدارد.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «أنّ الائمه (ع) هُمُ العلاماتُ الّتی ذَکَرَها الله عزّوجلّ فی کِتَابِه (روایات 1 ـ 3)»، باب «أنّ الآیات الّتی ذَکر الله عزّوجلّ فی کتابه هم الائمه (روایات 1 ـ 3)» و باب «مَا فَرَض الله عزّوجلّ و رَسُولُهُ (ص) مِنَ الکَون مَعَ الاَئِمّة (روایات 1 ـ 3)».