گزیده درس سیصد و پنجاه و چهار
بحث در روایات باب «مَولِدِ النَّبِی (ص) وَ وَفَاتِهِ» است و استاد درس را از روایت سی و چهارم این باب شروع میکند که محتوای آن در مورد بهترین مردم در روز قیامت است. این حدیث نسبت به سایر احادیث این باب قدری طولانی است و آن را اصبغ بن نباته حنظلى از حضرت اميرالمؤمنين (ع) نقل کرده است. حدیث سی و پنجم درباره چگونگی نماز خواندن مردم مدینه بر جنازه پیامبر اکرم (ص) است. ابومريم انصارى میگويد: خدمت امام باقر (ع) عرض كردم بر جنازه پيامبر (ص) چگونه نماز خوانده شد؟ فرمود: چون اميرالمؤمنين جنازه آن حضرت را غسل داد، كفن کرد و روپوشى بر او كشيد، سپس به ده نفر اجازه ورود داد تا دَورش حلقه زدند. اميرالمؤمنين (ع) در ميان آنان ايستاد شد و این آیه شریفه را تلاوت کرد: «إِنَّ اللَّهَ وَ مَلائِكَتَهُ يُصَلُّونَ عَلَى النَّبِيِّ يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَيْهِ وَ سَلِّمُوا تَسْلِيماً»، مردم نیز آن را تکرار میکردند. آنگاه تمام اهل مدينه و آباديهاى پیرامون مدينه جمع شدند و بر آن حضرت نماز گزاردند. روایت سی و ششم در رابطه با وصیت پیامبر اکرم (ص) به امام علی (ع) راجع به مکان دفن خودش است. امام باقر (ع) میفرماید: پيامبر به على وصیت کرد: يا على مرا در اين مکان دفن كن و قبرم را چهار انگشت از زمين بالا ببر و آبپاشی کن. در روایت سی و هفتم به امامت پیامبر اکرم (ص) در زمان حیات و مرگاش پرداخته شده است. به این معنا، پیامبر اسلام (ص) همانگونه که در زندگی خودش امام بود، بعد از مرگ نیز امام خواهدبود.
کلیدواژه: کتاب حجت، باب «مَولِدِ النَّبِی (ص) وَ وَفَاتِهِ» (روایات 34 ـ 37).