گزیده درس سیصد و هشتاد و یک
بحث در روایات باب «مَولِدِ أَبِي الحَسَن عَلِي بنِ مُحَمَّد (ع)» است. مرحوم کلینی به زمان ولادت و وفات امام علی النقی اشاره میکند. آن حضرت در نیمه ذیحجه سال 212 ه.ق چشم به جهان گشوده و براساس روایتی در ماه رجب سال 214 متولد شده و در 26 جمادی الآخر سال 254 با دار دنیا وداع گفته و بر طبق روایت دیگری در ماه رجب سال 254 وفات نموده است. ایشان 41 سال و 6 ماه عمر کرده و براساس روایت دیگر 40 سال عمر کرده و متوکل آن حضرت را به همراه یحیی بن هرثمه بن اعین از مدینه به «سُرّ مَن رَأَی» (سامراء) آورد و در آنجا وفات کرد و در خانه خودش به خاک سپرده شد و مادرش امولد به نام سمانه است. روایت اوّل در مورد قضا و قدر الهی درباره خلفای بنیعباس است و خيران اسباطى میگويد: در مدينه خدمت امام دهم رسيدم، به من فرمود: از واثق چه خبر دارى؟ عرض كردم: قربانت، وقتى از او جدا شدم با عافيت بود. من از تمام مردم ديدارم به او نزديكتر است؛ زيرا ده روز پيش او را ديدهام و كسى در مدينه نيست كه او را بعد از من ديده باشد. فرمود: اهل مدينه ميگويند: او مرده است، چون به من فرمود: مردم ميگويند و شخص معينى را نام نبرد، متوجه شدم که مطلب همان است؛ یعنی واثق مرده است و حضرت به علم غيب دانسته و توريه ميفرمايد. در ادامه امام هادی (ع) به موارد دیگری هم اشاره میکند که حکایت از علم غیب امام دارد. روایت دوّم در مورد سیاست خلفای بنیعباس برای خاموش کردن نور اهلبیت (ع) است و صالح بن سعید از امام هادی (ع) این حدیث را نقل کرده است. حدیث سوم به سیره امام هادی (ع) در مورد کمک به دیگران میپردازد و این حدیث را اسحاق جلاب از امام هادى (ع) نقل کرده است. حدیث چهارم به توسل مادر متوکل و درباریان او به امام هادی (ع) برای شفای متوکل اشاره میکند و این حدیث قدری طولانی است.
کافی: کتاب حجت، باب «مَولِدِ أَبِي الحَسَن عَلِي بنِ مُحَمَّد (ع)» (روایات 1 ـ 4).