گزیده درس هفتاد و دو
بحث در قسم سوم از تنبیه دوّم است که در آن از امور قار مقید به زمان بحث میشود. مثلاً، «لا تدع صیام سبع و عشرین من رجب: روزه 27 ماه رجب را ترک نکن»، چنانچه مکلف در ارتباط با چنین جمله انشایی یا دستور مولوی در بقای آن در روز 28 شک کند آیا استحباب جاری است یا نه؟ مرحوم شیخ فرمود که این استحباب جاری نمیشود، برای اینکه زمان در حکم قید است و متیقن سابق غیر از مشکوک لاحق است و بعداً خواهدآمد که وحدت موضوع در استصحاب از شرایط و ارکان اجرای استصحاب میباشد. فاضل نراقی در اینجا معتقد است که این استصحاب جاری میشود و در واقع در امور زمانی دو استصحاب را جاری میداند. به این معنا، هم اسصحاب وجود و هم استصحاب عدم جاری میشود و در نتیجه هر دو استصحاب تعارض و تساقط میکنند و در اینجا باید به سراغ اصل دیگر برویم. مرحوم شیخ اعتقاد دارد در اینجا جای تعارض نیست؛ چون اصلا زمینه برای اجرای دو استصحاب وجود ندارد. این مقدار تکرار از محتوای دروس پیشین برای فراهم سازی جواب مرحوم شیخ از سخن مرحوم محقق نراقی است. در مجموع مرحوم شیخ سه جواب را در پاسخ از نظریه مرحوم نراقی ارائه میکند که در این درس تنها جواب اوّل ایشان بررسی میشود و این جواب با مثالهای مختلفی تبیین شده است.
کلیدواژه: بررسی امور ثابت مقیّد به زمان و جواب اوّل مرحوم شیخ از سخن مرحوم نراقی.