گزیده درس دوصد و سه
درس دوصد و سه از «قال: المقصد الخامس، فی الأمامیة»، شروع شده است و تا «... فکان منع اللطف الکامل منهم لا من من الله تعالی و لا من الإمام» ادامه دارد. مقصد پنجم در بارهی «امامت» است. مرحوم خواجه فرموده است: وجود امام لطف است، پس نصب امام بر خدا واجب است تا اینکه هدف الهی از هدایت بندگان حاصل شود. مرحوم علامه میفرماید: در بحث امامت چندین مسئله بررسی میشود که مسئله اوّل راجع به نصب امام است که آن نصب بر خداوند واجب میباشد. سپس ایشان فرموده است: مردم راجع به نصب امام اختلاف کردهاند و امامیه اعتقاد دارند که عقل بر وجوب نصب امام دلالت دارد و این نصب بر عهدهی خدای تبارک و تعالی است. مرحوم خواجه برای اثبات اینکه نصب امام بر خداوند واجب است، این گونه استدلال کرده است که وجود امام لطف است و لطف بر خداوند واجب است. در ادامه مرحوم خواجه فرموده است: منتفی بودن مفاسد در امامت روشن است و همچنین منحصر بودن لطف در وجود برای عقلا کاملا معلوم است و وجود امام و تصرفش در امور هر دو لطف و نبود امام به خاطر اعمال خود ما است. مرحوم علامه میفرماید: اینها اعتراضاتی است که به دلیل امامیه شده و مرحوم خواجه از آنها پاسخ گفته است. در مجموع سه اعتراض انجام گرفته است که مرحوم خواجه از آنها پاسخ گفته است و سپس مرحوم علامه به اعتراضات و شبهات مخالفان هم اشاره کرده و جوابهای مرحوم خواجه را هم بسط داده است.
کلیدواژه: مقصد پنجم: امامت