گزیده درس صد و نود و یک
درس صد و نود و یک از «قال: و یجوز أن یکون الأجل لطفا للغیر لا للمکلّف/ ص 462»، شروع شده است و تا «و قوله (ع): "سافروا تغنموا" أمر بالسفر لأجل الغنمیة» ادامه دارد. در اینجا مرحوم خواجه میفرماید: جایز است که اجل برای غیر مکلّف لطف باشد و برای خود مکلّف نمیتواند لطف باشد، سپس مرحوم علامه این سخن خواجه را به تفصیل توضیح میدهد و واژه «اجل» را بر دو معنا به کار میبرد. مسئله شانزدهم، در بارهی «رزقها» است و مرحوم خواجه در ابتدا رزق را تعریف میکند و سپس مرحوم علامه تعریف مجبره و معتزله را در مورد رزق بیان میکند. چهارپایان رزق دارند، امّا مالک آنها نیستند؛ بلکه خداوند مالک همه چیز میباشد. بعد از این سخن، مرحوم خواجه به احکامِ تلاش برای کسب روزی میپردازد و آن را بر اساس احکام چهارگانه [واجب، حرام، مستحب و مباح] میسنجد.
کلیدواژه: رزقها