کتاب اصول فقه مرحوم مظفر:
این درس اختصاص دارد به استعمال لفظ به بیش از یک معنا. کار شناس محترم در آغاز ضمن طرح یک پرسش به بیان پاسخ آن پرداخته است. پرسش: آیا استعمال لفظ مشترک در بیش از یک معنا جایز است یا نه؟ مرحوم مظفر در ابتدا لفظ مشترک را مطرح نموده و بعد لفظ مختص را نیز بدان اضافه نموده است. سپس به بیان استعمال لفظ مشترک پرداخته است. لفظ مشترک سه تا استعمال معروف دارد: یک: گاهی انسان لفظ مشترک را می گوید و مقصودش از لفظ مشترک یک معنا است. دو: گاهی لفظ مشترک به کار می رود در یک معنای بزرگ به نام مجموع المعانی. سه: گاهی متکلم لفظ مشترک را در بیش از یک معنا به کار می برد. به طوری که هر یک از معانی جدا گانه از لفظ اراده می شود. کانّ یک استعمال در حکم دو استعمال باشد. سپس در ادامه به تبیین بیشتر استعمال لفظ در معنی پرداخته می گویدیک: وجود چهار نوع است: ذهنی، خارجی،کتبی و لفظی. دو: دو نظریه است. مشهور می گویند استعمال لفظ در معنا یعنی ایجاد معنا به واسطهی لفظ. استعمال لفظ در معنا یعنی علامت قرار دادن لفظ برای معنا. سه: معنا مثل صورت در آیینه و لفظ مثل آیینه است. در کل وجود معنی در لفظ با این حالات سه گانه قابل تصویر است. در پایان به استدلال عدم استعمال یک لفظ به بیش از یک معنا پرداخته شده: استعمال لفظ در بیش از یک معنا لازمه اش این است که مستعمل در یک آن یک لفظ را بیش از یک بار تصور کند. واللازم باطل. چرا؟ چون یک چیز در یک آن قابلیت یک وجود در ذهن را دارد. فالملزوم مثله.
مهمترین مباحث این درس:
استعمال لفظ در بیش از یک معنا. اقسام وجود. تصویر حالات سه گانه معنا در لفظ. لفظ مشترک. لفظ مختص. لازم و ملزوم.