کتاب اصول فقه مرحوم مظفر:
این درس نیز اختصاص دارد به استعمال لفظ به بیش از یک معنا. کار شناس محترم در آغاز به جمع بندی درس قبل پرداخته است. سپس به تبیین عدم استعمال لفظ در بیش از یک معنا پرداخته است. استعمال لفظ در بیش از یک معنا جایز نیست مطلقا. مطلقا یعنی این سه چیز: هر دو معنا معنای حقیقی باشند. هر دو معنا معنای مجازی باشد. یکی حقیقی یکی مجازی باشد. در ادامه به تبیین استعمال تثنیه و جمع در بیش از معنای واحد و بطلان آن پرداخته شده است. استدلال: تثنیه به منزلهی دو مفردی است که با حرف عطف به هم دیگر عطف شده اند. دو مفردی که با حرف عطف به هم عطف شده اند اراده ی بیش از یک معنا از آن ها جایز است. در اینجا از قاعده فلسفی حکم الامثال فی ما یجوز و فی ما لا یجوز واحد. استفاده شده است. در پاسخ به این استدلال آمده است: هیات تثنیه برای افادهی تعدد افراد معنای مراد از ماده، وضع شده است. با توجه به این نکته استعمالی که جایز است محل بحث نیست. استعمالی که محل بحث است، جایز نیست. استعمالی که جایز است این است: مراد ماده یک معنا و مراد از تثنیه دو فرد از آن معنا است. استعمالی که محل بحث است: مراد از ماده دو معنا و مراد از تثنیه دو فرد از هر یک از معانی است.
مهمترین مباحث این درس:
استعمال لفظ در تثنیه وجمع به بیش از یک معنا. قاعده فلسفی. عدم استعمال لفظ به بیش از یک معنا.