کتاب اصول فقه مرحوم مظفر:
این درس اختصاص دارد به دلالت تنبیه و اشاره. کار شناس محترم دراین درس به تبیین دلالت تنبیه و اشاره پرداخته به اینکه دلالت تنبیه یعنی کلام دلالت می کند بر یک چیزی که این دلالت عرفا مقصود متکلم است. یعنی اگر کلام را به دست مردم بدهیم، می گویند که متکلم آن دلالت را قصد کرده است. ولی صحت کلام توقف بر این دلالت ندارد. چهار مورد برای دلالت تنبیه مطرح شده: 1. ملزوم را ذکر می کنیم و اراده می کنم لازم را. 2. گاهی مخاطب یک کلامی می گوید که در آن کلام یک چیز وجود دارد. در پاسخ کلام خودم را به کلام متکلم نزدیک می کنیم. 3. گاهی من دو فعل را پشت سر هم می آورم که این پشت سر هم آوردن فایده اش این است که معمولا فعل دوم معلوم می شود. دلالت اشاره هیچ کدام از آن دو شرط را ندارد. یک کلام دلالت می کند بر یک چیزی که عرفا مقصود متکلم نیست و صحت کلام هم متوقف بر آن نیست. حال این دلالت یا در یک کلام است یا در دو کلام. جهت دوم در دلالت اقتضاء، اشاره و تنبیه این است که آنها به دلیل حجیت ظواهر حجت است.