کتاب اصول فقه مرحوم مظفر:
این درس اختصاص دارد به مفهوم وصف. کار شناس محترم در این درس به تبیین نکات چند در باره مفهوم وصف پرداخته است. نکته اول: مراد از صفت، صفت نحوی نیست. بلکه هر چیزی است که می تواند موضوع را محدود بکند. اعم از این که صفت نحوی باشد یا جار و مجرور یا حال یا تمییز یا ظرف و مانند آن. رابطه ی بین صفت نحوی و اصولی عام و خاص مطلق است. نکته دوم: صفت دو حالت دارد: 1. موصوف آن در کلام ذکر شده است. اکرم زیدا العادل. 2. موصوف آن در کلام ذکر نشده است. اکرم العادل. مرحوم مظفر عقیده اش این است که حتما باید موصوف در کلام ذکر شده باشد. نکته سوم: صفت و موصوف سه حالت دارد: 1. نسبت بین آن ها نسبت تساوی باشد: اکرم انسانا ناطقا. این طور صفتی محل بحث ما نیست. 2. نسبت عام و خاص مطلق باشد: دو حالت دارد: الف) صفت خاص و موصوف عام: اکرم حیوانا انسانا. این قطعا محل بحث است. ب)صفت عام، موصوف خاص: اکرم انسانا حیوانا: این قسم محل بحث نیست. 3. نسبت عام و خاص من وجه است: فی الغنم السائمه زکاهٌ. سائمه یعنی بیابان چر. الغنم موصوف و سائمه صفت است. نسبت بین آن ها عام و خاص من وجه است.
مهمترین مباحث این درس:
تفاوت صفت نحوی و اصولی. موصوف در کلام ذکر شده باشد. موصوف در کلام ذکرنشده باشد. نسبت میان صفت موصوف از نسب اربعه. نسبت عام و خاص مطلق. نسبت عام و خاص من وجه.