کتاب اصول فقه مرحوم مظفر:
این درس اختصاص دارد به اینکه آیا اطلاق اسم جنس ومانند آن به وضع واضع است یا به مقدمات حکمت. کار شناس محترم در آغاز به تبیین تصویر قول مشهور از قدما پرداخته است. دو قول است:1. مشهور قدما أ اصولیین اطلاق اسم جنس و مانند آن به وضع واضع است بنابر این استعمال اسم جنس و مانند آن در معنای مطلقش حقیقی است و در معنای مقید مجازی است. این قول دوصورت دارد: الف: موضوع له معنایی است بشرط مطلق ماهیت در اینجا بشرط شیئ است. ب: معنا فقط موضوع له باشد ماهیت در اینجا لابشرط است. بنابر هردو تصویر قضایا می شود ذهنی برای بکار بردن آنها درامور خارجی باید قید ذهنی را از آن برداریم و قید خارجی را بداناضافه کنیم این خوش سبب مجاز گویی می گردد. 2. مشهور متأخرین اطلاق اسم جنس و مانند آن به مقدمات حکمت است. دراین صورت استعمال در مقید مجاز نخواهد بود. سپس به تبیین اقوال در باره ماهیت پرداخته است. چهار قول است: 1. برخی موضوع له را ماهیت مهمله دانسته اند. 2.برخی ماهیت لابشرط مقسمی را موضوع له دانسته اند. 3. برخی میان قول اول و دوم تفاوت ندانسته اند. 4. برخی موضوع له ذات معنا دانسته اند
مهمترین مباحث این درس:
اطلاق اسم جنس به وضع واضع است یا به مقدمات حکمت. دیدگاه مشهور از قدما در اطلاق اسم جنس. دیدگاه مشهور از متأخرین در اطلاق اسم جنس. اقوال در ماهیتی که موضوع له قرار می گیرد.