کتاب اصول فقه مرحوم مظفر:
این درس اختصاص دارد به مفهوم حصر. کار شناس محترم در آغاز به تبیین معنای حصر پرداخته اینکه حصر دو معنا دارد: بلاغی و اصولی. در بلاغت حصر به معنای قصر صفت بر موصوف و قصر موصوف بر صفت است. معنای اصولی: به آن حصری که در بلاغت مطرح می شود و به الا می گویند حصر. اعم از این که الا در کلام منفی باشد یا در کلام مثبت باشد. چون اگر الا در کلام منفی باشد، به اتفاق تمام علمای بلاغت جزء ادات حصر است. سپس به تبیین انواع الا پرداخته اینکه الا سه نوع است: استثناییه. وصفیه: الایی که به معنای غیر است. خودش و مابعدش صفت برای ما قبل است. ادات حصر بعد از نفی. ابوحنیفه می گوید الای استثناییه مفهوم دارد؛ ولی الای بعد از نفی مفهوم ندارد. علمای شیعه آن را رد کرده اند. در نهایت به تبیین و شمارش ادات حصر پرداخته است.
مهمترین مباحث این درس:
ادات حصر. انواع حصر. مفهوم حصر. الایی استثنائیه. الایی وصفیه. الایی حصریه. حصر اصولی وبلاغی.